Nienawidzę siebie i swojego życia

Mam 26 lat i jestem tak niezadowolona z siebie i tego, jak wygląda moje życie. Cierpię na prokrastynacje i fobie społeczną, nic mi się udaje i wszystko przerasta. Jestem ciągle samotna, myślę o sobie w najgorszych kategoriach i przejmuje się dosłownie każda uwaga. Boję się porażek, tego, że przegram to życie. Ciągle się obwiniam o każdy popełniony błąd, obawiam się, że inni mnie skreśla i już zawsze będę odrzucona i przegrana. Chciałabym się zmienić, ale nie wiem skąd wziąć motywację, skoro jestem samą na tym świecie?

mam 24 lata i tez ostatnio zastanawialem sie czy nie spartolilem sobie zycia przez glupote ale ostatnio uzjalem swiatelko w tunelu może bedzie dobrze. Życze ci najlepiej możesz napisać gg-53906774

Byłaś u psychologa?

postaraj sie zmienić myslenie :) obwinianie sie jest niedorzeczne jestes mloda,mozesz wiele zmienić też mialam zle podejscie do wszystkiego i powoli udało sie to zmienić :) gdy zainteresowalam sie prawem przyciągania wszystko zalezy tylko od Ciebie i tego co myślisz

Dzięki. Nie mam już naprawdę sił. Wszędzie widzę wokół siebie lepszych ode mnie ludzi, ludzi pewnych siebie, zadowolonych, mądrzejszych. I czuję się przy nich do niczego. Chciałabym umrzeć, bo życie z takim poczuciem winy i nienawiści do siebie samej nie daje nadziei na lepsze jutro.

śmierć tym bardziej jej nie daje! patrząc na tych ludzi pomysl,że Ty też taka będziesz :) oni tez mogli kiedys być jak Ty.

Pocieszam Cię...nie jesteś jedyna z podobnym problemem. Jakbym czytała o sobie z tym,że jestem trochę młodsza. Pracujesz gdzieś aktualnie / studiujesz?

Wielokrotnie. Nawet na terapii byłam. Wszystko miało jednak krótkotrwały efekt. Na próżno próbuje uwierzyć w siebie - za każdym razem, kiedy dobrze o sobie pomyślę, dzieje się coś, co sprawia, że tracę wiarę w siebie. Kiedyś myślałam, że mam talent do pisania, ale dziś już w to zwatpilam. Nie jestem zadowolona z żadnego z moich tekstów. Chciałam się spełniać też w malarstwie, miałam wiele wizji, ale i tutaj chyba brak mi talentu.

nie marudź dziunia :P

Obecnie jestem w trakcie poszukiwania pracy. Poprzednia straciłam i to nie z mojej winy (firma nie miała tylu zleceń, niestety). Dorabiam jedynie dorywczo na pisaniu prac i korepetycjach.

Nie jestem żadną dziunia.

Mam już dość. Zero miłości, samotność, niespelnienie, poczucie przegranej. Chciałabym coś znaczyć, a tak naprawdę jestem smieciem, którego nikt nie traktuje poważnie. Skąd mam zatem czerpać wiarę w siebie?

podstawowym błedem jest to,ze uwazasz sie za smiecia bo "nikt nie traktuje cie powaznie". To nie ma wychodzic od innych,tylko od Ciebie. Najpierw to Ty sama masz siebie traktować poważnie i szanować,a wtedy też inni będą. A nie tak,ze to inni mają Cie szanować a jak nie,to znaczy,ze nic nie znaczysz. Opinia innych o Tobie sie nie liczy! mowie Ci,prawo przyciagania,olać opinie innych o Tobie

Próbuje to zmienić, ale i tak jestem non stop ignorowana przez innych. Nigdy nie byłam lubiana ani nie liczyłam się w towarzystwie. Mimo że byłam miła, uprzejma, otwarta...

no ale Ty dalej o tych innych. A tu chodzi o Ciebie i o to,żebyś myslała o sobie dobrze niezaleznie od tego,co o Tobie myślą inni! jak czujesz sie nikim a nadskakujesz innym,zeby chociaz na Ciebie spojrzeli to jest nieciekawie. Jak bedziesz wiedziala,ze jesteś kimś tak po prostu,to wtedy nie bedziesz zabiegac żebraczo o uwage innych a sami na Ciebie zwrócą uwage :)

Dnia 11.05.2015 o 01:34, Gość gość napisał:

Mam już dość. Zero miłości, samotność, niespelnienie, poczucie przegranej. Chciałabym coś znaczyć, a tak naprawdę jestem smieciem, którego nikt nie traktuje poważnie. Skąd mam zatem czerpać wiarę w siebie?

Ja mam to samo i cjuna z braku miłości głównie cierpimy, no przynajmniej ja, mam 27 lat i nigdy nie bylam zakochana! Miałam facetów, kilku było we mnie zakochanych a ja do zadnego nigdy nic nie czulam, mam serce z kamienia jedynie sympatie, przywiazanie...ale żadnych motylkow, tej chemii podobno takiej cudownej... Usycham juz z pragnienia tego uczucia, to nie życie tylko wegetacja

39 minut temu, Gość Gość napisał:

Ja mam to samo i cjuna z braku miłości głównie cierpimy, no przynajmniej ja, mam 27 lat i nigdy nie bylam zakochana! Miałam facetów, kilku było we mnie zakochanych a ja do zadnego nigdy nic nie czulam, mam serce z kamienia jedynie sympatie, przywiazanie...ale żadnych motylkow, tej chemii podobno takiej cudownej... Usycham juz z pragnienia tego uczucia, to nie życie tylko wegetacja

Z  doświadczenia wiem, że lepiej nic nie czuć do mezczyzny bo wtedy jest mu łatwiej cię zranić a większość dziś ludzi wykorzystuje jak jest się emocjonalnie od nich uzaleznionym, gdy jesteś zakochana nie myśli się racjonalnie i wtedy łatwiej wykorzystać cię itd ja odwrotnie żałuję że nie mam serca z kamienia.

Nie znoszę siebie swojego  ciała .Tęsknię za moją mamą ktora zmarła 3 lata temu i codziennie myślę by do niej dołączyć. Mój ojciec pije i zawsze pił nigdy nie  potrafił mnie traktować jak swoją corkę Raz zmienialam szkole w obydwóch prześladowani mnie  bo jestem gruba  .Nie umiem tak żyć i Ne chce 

kim jestescie? pierwszy raz na portalu.  

choc kims, jestem nikim. Od smierci dzieli mnie nieodparte pytanie - jak bardzo znisze psyche moim dzieciom?

I tak od ..18 lat. 

 

Ja mam to samo i cjuna z braku miłości głównie cierpimy, no przynajmniej ja, mam 27 lat i nigdy nie bylam zakochana! Miałam facetów, kilku było we mnie zakochanych a ja do zadnego nigdy nic nie czulam, mam serce z kamienia jedynie sympatie, przywiazanie...ale żadnych motylkow, tej chemii podobno takiej cudownej... Usycham juz z pragnienia tego uczucia, to nie życie tylko wegetacja

 

I po co ty takie rzeczy z lamusa wyciągasz na święta noc turecka?