Nie mam już po co i dla kogo żyć, pustka.

Odkąd mój facet mnie zostawił nie mam nikogo, żyłam przez 4 lata naszym związkiem i zostałam z niczym. Zresztą nigdy nie miałam przyjaciół, zdarzali się w moim życiu tylko przelotni znajomi, którzy dawno maja mnie gdzieś. Każdy dzień, każda godzina, każda minuta doprowadza mnie do szaleństwa, jestem sama całkiem sama. Nie mam rodziny, nie mam do kogo zadzwonić, odezwać się, komu się pochwalić czy zwierzyć. Czasem rozmawiam sama ze sobą lub z moim kotem i tylko mój kot trzyma mnie przy życiu, bo nie chcę zostawiać go na pastwe losu. Ale ile jeszcze wytrzymam? Nie pamietam dnia żebym nie płakała, tak ciężko poznać kogokolwiek. Mam ostrą niedoczynnośc tarczycy przez co jestem otyła i to powoduje, że nie jest łatwo zacząć kolejny związek nawet jesli byłabym na taki gotowa. Zbliżam sie do 30stki. Ale raczej jej nie przekroczę, kiedy umrze mój kociak odejdzie ja zabiję się zaraz po nim. Nawet nie potrafię tego ująć tej mojej rozpaczy, samotność to najgorsze co może spotkać człowieka w życiu.

Moja ciotka po 40 stce jest samotna. Nie ma męża, siedzi zdziczała w pokoju, rzadko już w ogóle wychodzi. Szkoda mi jej okropnie. Nawet do pracy nie chodzi, utrzymują ją rodzice. Oby ci się poszczęściło i żebyś kogoś poznała.

Otyłość nie ma tutaj nic do rzeczy. Pełno ładnych szczupłych samotnych panien 30 letnich, które po prostu nie mają szczęścia, podczas gdy otyle brzydkie 25 latki wychodzą za mąż. Tak więc to nie kwesta wyglądu czy wagi tylko szczęścia w życiu. Ja jestem szczupła, ładna i samotna.