młoda ze starym spokojem duszy

dążenie do nieosiągalnego, pokazanie że można, jeśli się tylko chce, nowe wyzwania, gdyż zwykła codzienność nudzi...jestem wysoko, w młodym wieku osiągnęłam tak wiele i osiągam coraz więcej, jednak cena jaką płacę nie jest mała. od małego moją siłą był spokój, potrafiłam panować nad emocjami od maleńkiego i zapewne to pozwoliło mi w rodzinie alkoholików przetrwać i osiągnąć to, czego chciałam. umiałam odnaleźć drogę, którą chciałam podążać i doszłam do celu, wykształciłam się, w domu gdzie z trudem przychodzi komukolwiek napisać tekst albo przeczytać książkę, nie było łatwo pielęgnować swoje pasje i zamiłowania. Obelgi, które nieustannie słyszałam pod swoim adresem nie były miłe. Bolały naturalnie, że tak

kobieto ty nie masz spokoju duszy, tylko masz chorą duszę, poranioną, stłamszoną... taż taką mam

wyobcowana, bez wsparcia, wmawiane choroby, bo któż to widział, żeby nie napić się alkoholu z rodziną tylko w książkach siedzieć? Jednak przetrwałam, moje osiągnięcia zostały osiągnięte i przez uczelnie i pracodawców docenione. W domu nie. Odeszłam. Dobra praca w wielkim świecie...i znowu u mojego boku współpracownik emocjonalnie niestabilny i pijący. A ja z moim spokojem pracuję dobrze, wszyscy zadowoleni, bo nie muszą mieć tego na swojej głowie. Mam teraz niesamowicie sentymentalny czas, jestem dumna z siebie, że osiągam dużo, zadziwiająco dużo, czy ja z taką siłą się urodziłam czy dzieciństwo i ówczesna rzeczywistość tak mnie ukształtowała?

nie masz spokoju duszy tylko stałas się jak głaz, zimna i wyobcowana, samotna wśród tłumów, szczelnie zamknięta w swojej szklanej kuli i nie dająca możliwości otwarcia się na innych, na słabości itp. masz wypracowaną postawę olewactwa i zimnego chowu

Zimny chów. ..dokładnie tak było w domu. Jestem bardzo ostrożna jeśli chodzi o relacje z ludźmi, przyjaciół dobieram tez ostrożnie. Jednak zadziwiające jest to jak moja postawa jest doceniana w pracy. Osoby z wyższą pozycja i długim, bardzo długim stażem pracy przychodzą nie raz do mnie po radę.

Nie raz płakałam nad sobą, nad moim losem, że w domu było tak emocjonalnie ciężko. Z czasem zaakceptowałam stan rzeczy i zauważyłam, że taka postawa może być atutem.

Podobna historia i zero szczescia

Chęć rozmowy, upust emocji nie możliwy w towarzystwie, którym się otaczam, bo krytyka...podsuwanie alkoholu...a emocji dużo, bo jestem na świeczniku społecznym. ..droga do forum, pisanie w próżnie, a w środku huczy.

Dlaczego tak was irytuje słowo spokój?

W tym poście?

Spokój, który mam teraz w sobie jest bezcenny. To moje duże osiągnięcie. Potrafię akceptować rzeczywistość taka, jaką jest. Ze spokojem podejmować decyzje i dążyć konsekwentnie do ich realizacji. Jestem zbyt dojrzała jak na swój wiek dlatego potrafię osiągnąć dużo więcej.

Ludzie przyjmują mnie z otwartymi ramionami, z sercem, nie wszyscy naturalnie, większość. To jest piękne ale i trudne, bo ja muszę się tego uczyć, przyjmować i odwzajemniac.

Brakuje mi rodziny. Mamy przede wszystkim. Jako dziecko, nastolatka a teraz kobieta nie zaznałam opieki i miłości matczynej. Pewnie dlatego tak lubię towarzystwo osób starszych. Szukam w nich wsparcia. Jednak często zdarza się, że to ja jestem dla nich wsparciem.

Sentymenty mijają. Idę na przód dalej. Głowa do góry i pozytywne myślenie

Jakos nie widac tego po tym temacie

To sentymenty taki ma być ten topik

To chyba jakaś ściema

Nie ściema. Dlaczego tak myślisz?

Bo zbyt poważnym facetem jestem aby wierzyć we wszystko co na forach piszą

Nie musisz wierzyć.

Jesteś pewnie wiele młodsza jak ja i nie musisz mnie pouczać

Pewnie tak.

Zapewne, a myślę nawet że to ja bacząc na swoje doswiadczenie zyciowe mógłbym cię sporo nauczyć. ..

Skąd ta myśl, że szukam nauczyciela? Nie widzę sensu w licytacji, kto więcej umie i kto mógłby kogo uczyć. Twoje doświadczenie jest inne od mojego. A czy większe to inna kwestia.

Co nas nie zabije to nas wzmocni. Gdy naszym życiem włada coś lub ktoś, rodzina albo słabości, czujemy się źle, czujemy się przytloczeni, bezradni, marzymy o chwili gdy będziemy żyli swoim życiem. Taki moment nadchodzi i gdy się go nie przeoczy to życie staje się wolnością.

Sentymenty mijają teraz nadchodzi nerwowy czas. Zaczęty projekt, wymagający dużo cierpliwości, nim doprowadzę go do końca minie co najmniej miesiąc. Powtarzam sobie, że tylko spokój mnie ratuje. Współpracownicy zgodnie stwierdzili, podczas spotkania z

Podczas coachingu, że moja osoba uspokaja innych. Zastanowił am się nad tym i stwierdzam, że tak jest. To jest dla mnie mega motywacja, gdy są nerwowe sytuacje w pracy, by panować nad sobą, wiem że gdy przetrzymam trudne momenty to na spokojnie znajdę dobre rozwiązanie.

A kogoś szukasz?

Tylko nie mów że nikogo bo z jakiegoś powodu tu jesteś. ..

Gdybyś uważnie czytał topik, znalazłbys odp. Nie szukam nikogo.