Z kim można porozmawiać?

W tym roku kończę 18 lat, a wraz z nią 2 klasę liceum. Oczywiście jeśli nauczyciele mi pozwolą. Moje problemy zaczęły się już w gimnazjum. Bałam się tam chodzić. Mimo iż był ono katolickie, a ludzie powinni być "dobrzy" - tak jak religia na to wskazuje, to nadal się bałam. Lekcje mnie przerażały. Tłumy na korytarzach. Odpowiedzi ustne. Unikałam szkoły jak tylko mogłam. Mówiłam, że boli mnie brzuch albo głowa. Zwalałam winę też na aparat na zębach i problemy z kręgosłupem. Bodajże w trzeciej klasie zostałam wysłana do psychologa. Ten jeden jedyny raz. Nic to nie dało, ponieważ powiedział mi tylko, że muszę się otworzyć na ludzi i pokonać swój strach. Potem przyszło liceum. I od tego czasu, tak mówią mi wszyscy znajomi, zaczęłam się w sobie zamykać. Moja frekwencja ledwo wynosiła 50%, oceny ciągle musiałam poprawiać, gdy już chodziłam do szkoły unikałam kontaktu ze wszystkimi. Ale starałam się ze wszystkich sił. W wakacje między 1, a drugą klasą liceum dowiedziałam się, że moja młodsza siostra ma raka. Od tamtego czasu zaczęłam 'alienować się' jeszcze bardziej. Unikam kontaktu z przyjaciółmi, rodziną. Nie potrafię się na niczym skupić, zwykłe czynności wymagają ode mnie dużego wysiłku. Myśli samobójcze mam od ponad roku. Nie potrafię się jednak na to zdecydować bo boję się zrobić to mojej rodzinie. Mają wystarczająco dużo problemów ze zdrowiem siostry. Nie potrafię z nikim o tym porozmawiać. Chciałabym się wygadać, lecz moja przyjaciółka już raz mnie wyśmiała. Psycholog szkolny też odpada. Rodzice tym bardziej. Czy możecie mi pomóc?