jak pogodzic sie ze smiercia

mam 26 lat i interesuje sie polityka. jestesmy obecnie w bardzo trudnej sytuacji. grozi nam miedzynarodowy konflikt, ktory mozna z powdzeniem nazwac 3 wojna swiatowa. czy wybuchnie czy nie, nie wiemy. jednak teraz sobie uswiadomilam, ze kiedys umre. o smierci sie nie mysli szczegolnie jak sie jest mlodym czlowiekiem. boje sie bolu, boje sie, ze nie zdaze zrobic tyle rzeczy w zyciu, ze nikt nie powie do mnie mamo. boje sie o moja rodzine i przyjaciol. jestem osoba zadowolona z zycia i boje sie to wszystko stracic.

Ale dlaczego uważasz że jak wybuchnie wojna to zginiesz? A oglądałeś "Pianistę"? To się nazywa być w czepku urodzonym.

ogolnie kazdego czeka smierc. nie znasz dnia i godziny. teraz o tym intensywnie mysle. nie potrafie sie z tym pogodzic. nie widzialam pianisty. ja moge przezyc, ale ile ludzi wokol mnie moze stracic zycie. zreszta ciezko zyc po takiej tragedi jaka jest wojna.

Jak bym czytała siebie, ja tez panicznie boje się śmierci , nie mogę wyobrazić sobie, ze świat będzie istniał kiedy mnie juz nie będzie, bardzo często o tym myślę, za często, zastanawialam juz się nawet by iść do psychologa bo to nie jest normalne, nie potrafię w pełni cieszyć się życiem bo fobia przed śmiercią to niszczy, nie mogę pogodzić się z tym ze życie jest jedno i ono przeminie i nie będzie juz nic, pustka ( bo w to, ze cos jest po śmierci nie wierzę) często odliczam ile orientacyjnie mi lat jeszcze zostało, ze to wszystko mija za szybko

Tylko ze ja nie boje się wojny, a uplywajacych szybko lat, starości i choroby i świadomości ze kiedyś nadejdzie ten dzień

ja moze nie tak boje sie smierci jak okolicznosci, w ktorych zgine. jesli rozpocznie sie ta cholerna wojna to nie jest powiedziane, ze zgine z uderzeniem pierwszej wojny. bomby moga spasc tysiace km ode mnie i pozastaje mi tylko czekac i zyc w niepewnosci. mam tyle planow i one wcale nie musza sie spelnic.

Tego problemu można się pozbyć kiedy samemu będzie się decydować o życiu.

chcialabym zestarzec sie z moim chlopakiem, chce zalozyc z nim rodzine, codziennie rano z ociaganiem sie wstawac do pracy i doczekac emerytury.

Ale myśleniem o sprawach doczesnych nie spełni się marzeń.

a o czym mam myslec jak nie o sprawach doczesnych? mam fajna prace, chlopaka, znajomych, wszystko idzie po mojej mysli. nie chce zeby to wszystko runelo

Kiedy zaczynałam myśleć o nieuchronności śmierci to byłam jeszcze dzieckiem i przerażała mnie myśl o końcu mnie, a potem zaczęłam o tym dużo myśleć i trochę się uspokoiłam, potem jak dorastałam to miałam różne problemy życiowe i to było pierwsze całkowite pogodzenie się ze śmiercią, bo wtedy zaczęłam myśleć że czasami śmierć jest wybawieniem, masz wreszcie święty spokój, cierpienie się kończy, bóle się kończą, smutek się kończy itd., potem jeszcze to ewoluowało, i na tę chwilę myślę o śmierci jak o przygodzie, która mnie czeka, lubię myśleć czym ona jest i nawet jeśli po niej nie ma nic, to myślę sobie, że w takim razie nie będę też już wtedy czuła no bo właśnie, "nie będę" wcale, więc czym się przejmować. Czasem nie mogę się doczekać, bo jestem ciekawa, czasem myślę: ok, ale może jeszcze nie teraz, tak czy siak jestem trochę podekscytowana, co nie znaczy że nie lubię swojego życia i chcę się zabić, po prostu wiem, że w końcu trzeba będzie się zwijać

Licz lebiego na szczęście pianisty on był gość ale nie chciał bym przeżyć za taką jak on cenę,a ty jakie masz atuty aby los cię wynagrodził przeżyciem.Marnie to widzę.

DO TYCH CO BOJĄ SIĘ ŚMIERCI ZOBACZYCIE ŻE od śmierci bywa gorsza starość,niemoc choroba wszystko przed wami cieniasy.

A jakie atuty miał Josef Mengele że los wynagrodził go przeżyciem?

sa gorsze rzeczy od smierci. dla wielu jest ona wybawieniem. ale przedwczesna smierc nie jest najlepszym wyjsciem.

przeczytalam streszczenie pianisty. nie wiem czy glowny bohater mial szczescie. o cos takiego mi chodzi podczas 3 wojny swiatowej. o wegetacje, cierpienie, strach. to jest najgorsze