20 lat bez taty

Za miesiac minie 20 rocznica smierci mojego taty. Zmarl kiedy mialam 2 latka, wcale go nie pamietam, tylko z opowiadan i zdjec. Od jakiegos czasu ciagle o nim mysle np. co by zrobil w tej sytuacji, co by powiedzial. Strasznie za nim tesknie choc praktycznie go nie znam. Mama jest cudowna zawsze probowala zastapic tate. Przychodzila do przedszkola na dzien ojca, w dniu jego urodzin wspolnie rysowalysmy laurke dla niego i szlysmy na cmentarz. Jakos wczesniej o tym nie myslalam ale nawet nie zdawalam sobie sprawy jak mi go brakuje. W ilu waznych wydarzeniach w moim zyciu go zabraklo. Nie bylo go kiedy szlam pierwszy raz do szkoly, kiedy szlam do komunii, nie bylo kiedy pierwszy raz sie zakochalam, kiedy odbieralam swiadectwo maturalne. Nie zaprowadzi mnie do oltarza, nie pozna swoich wnukow. Strasznie tesknie!!! Pisze to bo nie mam sie komu wygadac, mama nigdy o nim nie mowi, dziadkow nie mam... Czy w ogole jest mozliwe zeby tak za nim nie tesknic? KOCHAM CIE TATO.

Z jakiego powodu zmarl?

Byl na pogrzebie u swojego kolegi i wychodzac z kosciola dostal zawalu.

moze powinnas sie udac na terapie z tego powodu. Zeby tylko w przyszlosci nie rzucala sie w ramiona facetom, ktorzy mogliby byc Twoimi ojcami. To czesty sydrom braku ojca w dzieciństwie.

Mnie tez brakuje ojca tyle ze on odszedl i zostawil nas , nie pamietam go mialam 3 lata , nieewiem gdzie jest i czy zyje i jak wyglada matka nie rozmawia na jego temat i nie chce mowic nic Minelo prawie 30 lat noi wciaz mysle czemu odszedl i smutno mi

Coraz czesciej zaczynam o tym myslec. Tylko nie wiem czy dam rade sie otworzyc przed terapeuta.

I to uczucie kiedy dzieci w szkole opowiadaja kim jest moj tata, a ty stoisz i nie masz co powiedziec. :(

Ja oszukiwalam dzieci ze moj tata mieszka w niemczech :(

Ja na poczatku szkoly tez mowilam ze tata zyje, dopiero pod koniec zrozumialam ze przeciez to zaden wstyd ze tata nie zyje. Lekko nie bylo, byly dzieciaki ktore sie wysmiewaly. :(

mój ojciec zmarł 9 lat temu, zawał. Choć był szorstki i oschły to rodzina straciła podporę. zostałam tylko ja, chora mama i babcia. Nie mam rodzeństwa, kuzynów, wujków... najgorsze co może być to maleńka rodzina..