depresja wraca...

Wszystko zaczelo się rok temu.. Mam problem z akceptacją wśród rówieśników.. Z moja klasa sie nie dogaduje. Ciągle mnie obgaduja i wysmiewaja ze jestem kujonem i tak dalej.. Ze nie jestem rozrywkową Ale gdyby tylko postarali się zrozumieć.. Co do nauki muszę przyznać ze Bogu dzięki mam duży talent i prawie się nie uczę mając średnia 5,2 (2 Gimbaza) osiągam dobre wyniki w konkursach ale oni myślą ze całymi dniami kuje. Imprezy cuz, lubię Ale nie kręci mnie alko i papierosy w wieku 15 lat.. Oni zachowują się jak dzieci.. Z czasem nie w mogłam spac i ciągle płakałam. Moja mama pracuje po południu a siostra wraca koło 5 więc ciągle sama.. Obiad sama nauka i do nikogo się gęby nie dało otworzyć. Zaczęłam coraz mniej jeść .. Popadalm prawie w anemie ale mama zauważyła i zaczęła mnie bardziej pilnować z jedzeniem.. Potem do wakacji przeżyłam . pojechałam na obóz harcerski sama z mojej miejscowości było wspaniale poznałam tam moja terazniejsza przyjaciółkę i chłopaka. I tu zaczyna się problem Wiecie jak to mówią "nie ma -to zle, jak jest to jeszcze gorzej" on nie jest z natury romantykiem, i mieszkamy daleko od siebie.. Ale spotykamy się co weekend tylko ze on jest strasznym ma min synkiem.. Wszytko musi Z nią omówić . jesteśmy ze sobą 1,5 a calujemy się jak matka z synem zero czułość.. Brak mi jego czułych slowek.. Ostatnio powiedział mi ze ciągle musli o jednej dziewczynie.. Naszczecie mu przeszło choć nie obilo się echem we mnie. Teraz czuje że się oddalamy od siebie .. On myśli ze jak napiszę raz dziennie i pogadamy 30 min to będzie dobrze a ja tak nie moge. Czuje ze to wraca, znów brak apetytu płacz po nocach... Nie daje już rady. Przepraszam ze tak długo , chciałam się wyzalic komuś. W sumie i Tak wątpię żeby ktoś to przeczytał.

Daj sobie z nim spokoj, szkoda zdrowia, jestes młoda. Podziękuj mu za wspólny czas i adios lepido...

Tyle że ja chyba nie mogę.. Czasem tak chce tyle że nie potrafię tego skończyć postawiłam sobie ultimatum jeżeli nie zmieni się po naszym spotkaniu to koniec..