I co mam zrobic ze soba...

Hej, mam 18 lat i po prostu nie mam się komu wyżalić z mojego okropnego życia... Kilka lat temu zmarla moja mama i zostalam sama z ojcem. Rodzina mojej mamy o mnie zapomniala, nawet matka chrzestna i ojciec chrzesty sie nie odzywaja od tamtej pory ode mnie, rodzina taty mnie z kolei nie lubi, bo nie lubili mojej mamy. Z mama bylam bardzo zzyta i pomimo uplywu 8 lat nadal o niej pamietam i vodziennie placze, gdy mysle o niej. A ojciec? Nigdy mi nie pomagal, ciagle krzyczy, wyzywa mnie od najgorszych, nawet gdy bylam mniejsza chodzilam czasem z siniakami... Po prostu sie na mnie wyzywa nie wiem z jakirgo powodu ale tak strasznie cierpie. Nie pozwala mi gotowac, musze jesc na surowo (tylko to co sobie kupie) nie ogrzewa domu. A jest czlowiekiem bogatym (zarabia 17 tysiecy miesiecznie)! Chcialabym mieszkac sama, ale nie stac mnie na to. Chce podjac studia medyczne, a wiadomo, ze one trwaja 6 lat... Co mam robic? Boze to takie okropne, ze jedni maja takie wspaniale zycia (w dodatku jestem brzydka jak noc listopadowa), a drudzy takie beznadziejne... Przez ojca juz tak od pol roku jestem w tak okropnym stanie psychicznym, ze izoluje sie od przyjaciol. Po prostu nie potrafie sie z nikim juz spotkac, nie mam checi do zycia, tylko chce sie dostac na medycyne i pomagac innym w przyszlosci jezeli sie dostane... Bo jak nie pojde nigdzie na studia w tym roku (a nie chce na inne) to pewnie ojciec mnie wyrzuci z domu...

Kolejny prowokacyjny belkot.

bardzo ci współczuję, jedyne co możesz zrobić to modlić się do matki by wstawiła się za cb u Boga...

Nie bełkot. Tak wlasnie wyglada moje zycie, jak widac nie jest oni uslane rozami. Czasami czlowiek ma potrzebe wyzalic sie obcym osobom.