Żona impotenta

Nie, żebym go nie kochała. Wydawał mi się najwspanialszym człowiekiem na ziemi. Mój osobisty Parsifal bez rumaka, bez miecza i w innej epoce. Jak się okazało, również bez honoru, ideałów, rycerskich cnót i urody. Zwykły śmierdziel strojący się w cudze piórka w mojej wyobraźni. Niestety, życie uwielbia weryfikować takie sytuacje. Jakże żałuję, że ignorowałam wszystkie przesłanki, dowody i fakty. Fikcja mieszała się z rzeczywistością malując barwami tęczy mojego szarego, niewydarzonego wybranka. Do czasu. Do czasu, gdy dla mnie jest już niemal za późno, a mój pseudorycerz może bez przeszkód rozbić mi twarz i sponiewierać resztę ciała. Mówię o rzeczach fizycznych gdyż psychika, emocje, uczucia i dusza, zginęły w chwili, gdy zmusił mnie do oglądania obrzydliwego, ciastowatego k****a jego zdegenerowanego, przesiąkniętego wódką ojca i po raz pierwszy mnie pobił. Będzie to forma pamiętnika. Nie wiem, czy was zainteresuje, ale dla mnie będzie spowiedzią. Spowiedzią z błędów i życia, które ma już niewielkie szanse przetrwania, i siły fantazji, która tak mocno mnie oszukała. Wywiodła na manowce i porzuciła na zgliszczach.

ciekawie piszesz... zapraszam też na maila - robert.fischer@op.pl

Poznałam go w pokoju jego młodszego brata. Wszedł i podekscytowany opowiadał o świecie fantazji w RPG. Skąd mogłam wiedzieć, że fantazja, kłamstwo i ułuda od tej chwili staną się nieodłącznym elementem mojego życia? Wtedy, nieświadoma tego wszystkiego, słuchałam jak zaczarowana nieatrakcyjnego, dużo starszego ode mnie faceta, który szeroko gestykulując, opowiadał o rzutach wielościennymi kośćmi, kartach postaci i mistrzach gry. Czy wspominałam, że uwielbiałam fantastykę, Sapkowski był moim bożyszczem, a wiedźmin Geralt śnił mi się po nocach? Ten nieatrakcyjny, włochaty, łysawy, ze sporą nadwagą facet wydał mi się bardzo interesujący.