Co zrobić? Pomocy.. Długie

Cześć. Na początku może się przedstawię. Mam na imię Julia, 15 lat. Szukam pomocy w zakończeniu pewnych zachowań. A chodzi o to, że jakoś w Marcu 2014 roku, natrafiłam na jakiś blog o tematyce pro-Any. Spodobało mi się to. Moja rodzina jest dziwna, moi rodzice często się kłócą. Zawsze wtedy się denerwuje, szukam sposobu na odreagowanie i najczęściej kończy się na żyletce. A w tym czasie fakt, że trzymam dietę, kolejny dzień zakończyłam bilansem np: 300 kcal sprawiał, że rzeczywistość nie była taka szara. Nagle wszystko stawało się piękne. Uwielbiałam te uczucie. Jednak skończyłam z tym, gdy uświadomiłam sobie, że to poszło za daleko. Miałam początki anoreksji, a nie tego chciałam. Całe życie wróciło do stanu sprzed odchudzania. Spokojne dni-kłótnia rodziców-żyletka, i tak w kółko. Moja samoocena spadła w dół, nie lubię sama wychodzić z domu, nie ufam nikomu, odrzucam ludzi, boję się, że gdy się do nich przyzwyczaje, oni odejdą. Czuję się winna, za te kłótnie rodziców, chociaż nikt mi nie powiedział, że to przezemnie się kłócą. Często się tne. Pojawiły się myśli samobójcze. Chciałabym zniknąć. Czuję, że bez "Any" jestem nikim, że będę cokolwiek warta tylko gdy będę chuda. Nie odchudzam się, ale ciągle o tym myślę. Wracałam do tego wiele razy i za każdym razem kończyło się tak samo i z jeszcze niższa samooceną. Chcę do tego wrócić, by znowu czuć te szczęście, lecz jednocześnie się boję. Co zrobić z tym wszystkim? Nie mam zaufanych osób. Wesołych Świąt i szczęśliwego nowego roku!

Musisz koniecznie poszukać osoby, która da Ci wsparcie. Radziłabym wyznać swoje lęki rodzicom. Jeśli nie im, to może pedagogowi szkolnemu. Nie możesz się obwiniać o kłótnie rodziców, nie możesz robić sobie również krzywdy. Powiedz rodzicom o tym co czujesz, Oni Co pomogą, bo Cię kochają.

Właśnie w tym jest problem, bo moja rodzina jest bardziej patologiczna. Przemoc, uzależnienie i te sprawy. Ich to nie będzie obchodzić, a pedagog czy wychowawca powiedzą im, i znowu tylko kłótnie będą.