Poradźcie co robić bo mam ochotę skończyć ze sobą.

Jestem dziwadłem. Strasznym dziwadłem. Odludkiem, którego życie w społeczeństwie przeraża gorzej niż woda święcona diabła. Dzisiaj do domu mojego męża przyjeżdża jego brat z rodziną. Ja jestem teraz u swojej rodziny i strasznie boję się wrócić do domu tzn boje się tych gośći. Nie wiem jak to wyrazić, ale jestem zazdrosna jak mój mąż super bawi się w towarzystwie rodziny a ja czuję się nieswojo. Szlag mnie trafia jak mój mąż jest szczęśliwy przy nich. Powiecie, że jestem poierdolnięta, cóż....wiem o tym! I też mnie to męczy bo chciałabym się cieszyć, śmiać, żyć wesoło, żartować, a k***a nie umiem! Wychowałam się w domu alkoholowym i boję się imprez, picia alkoholu i podobnych rzeczy chociaż wiem, że nie muszę się bać. Nie umiem tego ogarnąć, po prostu nie umiem...

Masz traumę z dzieciństwa, która objawia się w formie fobii społecznej. Potrzebujesz kogoś kto nauczyłby cię kulturalnego spożywania napojów alkoholowych. Tzn. spokojnego degustosowania alkoholu, zamiast pijackiej libacji z wyzwiskami i przemocą.

Jesteś introwertyczna i nieco lękowa. To pierwsze normalne :). To drugie właściwie też. Spotykaj się w mniejszym gronie :) Święta sobie odpuść :)

Powinnaś się bardziej Otworzyć na męża. U nas w związku jest bez tabu o Wszystkim sobie mówimy nawet mąż jest zawsze przy Każdym badaniu ginekologicznym cipki i porodach. Takie przeżycia Łączą związek.

Nie rozumiecie. Ona nie boi się męża, tylko rodziny męża. Obcych ludzi.

No ja nie wiem czy fobia społeczna i leki sa normalne. Zresztą nawet osobowości tzw introwertyczne nie do końca d normalne. W naturze wszystkie organizmy sa stadne, to instynkt.

Zwróć się bezpośrednio z tym do Chrystusa.Tylko On jest w stanie Ci pomóc.Z wiarą !Powodzenia

A czy ja kiedykolwiek pozbędę się tych dziwactw? Ja nie chcę taka być, też chcę się dobrze bawić i żartować ale ten strach jest silniejszy. Chodziłam na terapię rok, ale psycholożka nie koncentrowała się na tym tylko na innych rzeczach - szczerze mówiąc g****o odniosłam z tej terapii.

Taa, Chrystus mi pomoże.... kiedyś tak myślałam i trafiłam do jehowych, przez nich jeszcze bardziej nie ufam ludziom:/

matko, musze wracac juz do domu i mnie paralizuje strach....