pomieszane z poplątanym

Zażądałam, żeby pokazał mi jakiś wypis ze szpitala czy coś, bo zaczęłam wątpić w chorobę. Powiedział, że nigdy w życiu mi nie pokaże, bo mnie to zaboli. Jak mogłoby mnie zaboleć coś bardziej, niż informacja, że niedługo umrze (o ile jest prawdziwa)? Zapomniałabym- twierdzi, że kłamie dlatego, by mnie chronić i że nie chce mnie skrzywdzić. No i pokazałam mu drzwi i powiedziałam, że ma wrócić jak będzie trzeźwy i zechce powiedzieć mi całą prawdę. Tak, wiem, że "umoczyłam". I to całkiem nieźle. Rodzice i znajomi mówią, żebym odpuściła. Że skoro kłamie to to dobrze nie wróży. Ale nikt nie rozumie tego, że na początku tak nie było. Nie wiem o co chodzi i nie wiem jak mam dowiedzieć się prawdy, ale nie mogę tego tak po prostu zakończyć. Pokazał mi, że facet wcale nie musi być dupkiem, że na pewne rzeczy nie mamy wpływu i nie należy się nimi przejmować. Ale z drugiej strony zawiodłam się, a mój świat przewrócił się znowu. Współlokatorki mówią, że mam za swoje- że za szybko zaufałam. Ale to chyba tak czasem jest, a przynajmniej powinno być- "pstryk" między dwojgiem ludzi i już. Nie szukam słów pocieszenia. Wiem, że jestem młoda, głupia, naiwna. Chciałabym tylko przed ewentualnym zakończeniem znajomości dowiedzieć się prawdy. A nie wiem jak to zrobić... Przepraszam raz jeszcze za chaotyczny tekst

Ale nikt nie rozumie tego, że na początku tak nie było. xxx ha ha ha ha ha ha ha ha a co ma początek do teraźniejszości??? na początku zawsze jest cudownie - dopiero później każdy pokazuje jaki jest naprawdę - chcesz zmarnować sobie życie? - proszę bardzo! - przynajmniej on nie zniszczy życia kolejnym dziewczynom bo ty będziesz na na nim wisieć - więc zostań z nim