Niechęć do wychodzenia w domu

Cierpię fizycznie i psychicznie z powodu samotności. To trwa już trzy długie lata, zdecydowanie za długo. Już nie chce mi się nawet z domu wychodzić, bo po co. Sama przez te trzy lata chodziłam na seanse do kina, ale już nie mogę, patrzenie na ludzi sprawia mi ból, zwłaszcza na zakochanych, nie mogę znieść myśli, że wszyscy kogoś mają, tylko nie ja. Chodziłam na siłownię, ale już przestałam, już też nie mogę patrzeć na ludzi, bo przypomina mi to, jaka jestem samotna. Nie chodzę już na spacery, bo jedynym moim towarzyszem jest moja wyobraźnia. Czasami wyć mi się chce z tego bólu. Nie ma na to lekarstwa. Tylko rozpacz.