Do kobiet 80kg i wiecej Nasza historia. Zapraszam.

Bez zbędnych złośliwości. Jak to z wami było, chodzi mi o waszą historię z kilogramami. Dzień/wydarzenie w którym uświadomilyście sobie że stop, czas to zmienić ? Podzielcie się tym prosze, anonimowo. Ja zaczne pierwsza. Za dzieciaka byłam taką pyzą, moja starsza siostra miala tak samo. Potem po prostu z tego wyrosłam. Poszłam do liceum i tam miałam wiele nie miłych sytuacji od rówieśników co do mojej wagi. Chociaż nie bylam gruba wmówilam sobie że jestem grubasem. Mialam wtedy z 5 kg nadwagi. Wtedy jeden chlopak z kumplami mnie wzywał od grubasow bo dalam mu kosza. Glupia ja się przejmowałam i zjadłam smutki. W ten sposób przytyłam do konca szkoły do 80 kg. Potem praca, dzień za dniem, stres. Ta waga i jedzenie stało się częścią mnie. Wiecie ja się z tym czułam okropnie i chciałam się ogarnąć ale to mi uciekło. Przyzwyczailam się do tego że jestem gruba i tak jakby pogodziłam. Bylo mi ciężko np się poruszać albo jak ktoś mnie wzywał ale nie miałam sił zeby się ruszyć, z góry się poddawalam i odkładam odchudzanie na pozniej. Az w koncu doszłam do momentu gdzie męczę się przy ubieraniu. Trudno mi się wstaje z siedzenia a po spacerze czuję sie jak po maratonie. Bylam wtedy u siostry za granicą i nagle pojawiło się u mnie pełno pryszczy jakis krost itp. Nigdy nie mialam nich nawet w czasie dojrzewania. Potem cienie pod oczami i cera stała sie brzydka wlosy zresztą też. Brałam prysznic rozmyślając o tym jak na gorsze się zmieniam i tak się zmeczylam myjac siebie że zaraz pobieglam na wagę a tam 102 kg. (Najwiecej wazylam 98). Poryczalam sie na i od tamtej chwili się za siebie wzięłam i jest genialnie. Chudne i zdrowieje, czuje się coraz lepiej. Czekam na wasze wyznania i historię, podzielmy się.