Chodzicie na psychoterapię? Jak u was to wygląda?

Paniczny lęk przed byciem nikim. Jestem straszną perfekcjonistką co nie znaczy, że mam szczególne osiągnięcia w swoim życiu. Bo na pewnych rzeczach skupiam się tak bardzo, że na inne brakuje czasu i popadam w rozpacz. Nie umiem zrobić czegoś na odczepne. Sama bardzo się krytykuję ale panicznie obawiam się krytyki ze strony innych. Wystarczy łagodna uwaga by doprowadzić mnie do płaczu. Mam świadomość bycia uporczywą dla społeczeństwa. Za 3 tygodnie wracam na przerwaną psychoterapię. Strasznie się boję. Kilka pierwszych wizyt to był doskonały plan ułożony w mojej głowie. Teraz nie wiem co mówić. Szczerze przedstawiłam moją sytuację i lęki ale dalej to już nieco popłynęłam. To znaczy zrobiłam to co zawsze. Mimo bólu szczerzyłam się radośnie niczym koń i plotłam jakieś bzdury ku uciesze psycholog która mnie nie rozgryzła. Była w stanie wręcz uznać mnie za osobę zdrową... Naprawdę nie wiem co mówić. Pamiętam pytania: Opowiedz co wydarzyło się w ostatnim miesiącu. No co? NIC! Absolutnie nic! Posłusznie wstawałam rano, jadłam śniadanie którego nie miałam ochoty jeść... Każdy tydzień kompletnie podobny do poprzedniego. Zajęcia, nauka... Wtorkowe łyżwy, czwartkowy basen, weekend z rodziną, sztuczne uśmiechy. NIC. Tak powinna brzmieć moja szczera odpowiedź. A potem cisza. Co ja mam mówić. Pytania wprowadzają mnie w zakłopotanie i absolutnie nie mam pojęcia co odpowiadać. Powinnam mówić jak czuję ale ja czuje w takich chwili, że siedzę jakiejś tajdze i mroźny wiatr hula między drzewami...

No co , mi na tej psychoterapii we wszystkim pomogli , nie mam dziewczyny, to ją mam , brak pieniędzy, teraz mam , kupili mi fajny dom , żyć nie umierać.