Odmienne priorytety partnerów (posiadanie dzieci)...

Czy istnieje kompromis/"złoty środek", gdy jedno z partnerów nie chce mieć nigdy dzieci (nie jest to jego priorytetem życiowym z wielu bardzo poważnych względów), a drugie-bardzo tego pragnie? Jak, w spokojny, logiczny, delikatny, ale i stanowczy sposób wyjaśnić to drugiej połowie? Czy taki związek ma, w ogóle, sens? Czy może lepiej, z ogromnie bolącym sercem, odejść, by nie unieszczęśliwiać ukochanej osoby? Czy miłość, empatia, wyrozumiałość i przywiązanie może "zagłuszyć" ten problem? Czy, za "X lat", nie pojawią się pretensje, żale, ból lub inne negatywne emocje?

nie ma i koniec

Piszę z perspektywy kobiety, matki: nie wyobrażam sobie, żeby związek różniący się w tak fundamentalnej kwestii mógł się udać. Tutaj przecież nie można się dogadać, nie można iść na kompromis - albo się dziecko ma (jedna strona zadowolona, druga nie), lub się dziecka nie ma (jedna strona zadowolona, druga nie).... A nie jest to kaprys, coś o czym można zapomnieć, nie myśleć, jeśli ktoś chce mieć dziecko, to będzie tego chciał i za 5 i za 10 lat a za 20 będzie żałował, ze nie ma...

Też myślę,że tu nie ma kompromisu. Przykro mi. A przy różnicy zdań akurat w kwestii dzieci, taki związek długo nie przetrwa; w końcu osoba,która chce mieć dzieci odejdzie do kogoś,kto je też chce mieć. Ja rozumiem związek,miłość,przywiązanie...ale jeśli idzie o potomstwo,to niestety, może to nie wystarczyć. Albo druga opcja: osoba niechcąca dziecka zgadza się na nie dla świętego spokoju,a później jest płacz,bo ruga połowka zdradza,ucieka w pracę,zostawia itp. Nie ma sensu nikogo przekonywać. Bo o ile macie po 20 lat,to możecie te kilka lat poczekać,a nuż się któremuś odmieni. Ale i tak nigdy nic nie wiadomo. Ile tu tematów było,że są problemy,bo jedno chce,a drugie nie. I czasem chodziło o rodzeństwo,a czasem o pierwsze.