a wydawało się takie piękne

poznałam go jak poznaje się zwykle kogoś, najpierw rozmowy, póżniej coraz częściej jakieś spotkania, wyjście na kawę. Wydawało mi sie, i to mój błąd, że może, może coś jest. Wszystko to zbierało we mnie, aż pewnego dnia nie, nie zapytałam czy coś czuje do mnie. Powiedziałam mu, co czuję ja. A on, kiwając głową na nie, powiedział, że nic nie czuje i że możemy zostać przyjaciółmi. i powiedział, że uczucie to nie coś takiego, co bierze się ot, z powietrza. Zerwałam z nim kontakt. tak było.

Samo zycie.

tak, samo życie. A ciekawe jest to, że tego bólu później się nie pamięta. Tak, samo zdarzenie pamieta się doskonale, ale wrażeń już nie. no i tak dobrze jest.