Szparagi

Tak lubi szparagi, że założyła grządkę przy domu. Pielęgnuje, dba aby nie wyjrzały z ziemi na słońce, bo zielenieją, albo wręcz fioletowieją i gorzknieją. Ba, ale tak łakoma, że nie poczeka nawet kilku dni. Codziennie rano w piżamce wyciąga z ziemi te kilka dojrzałych i od razu zjada na śniadanie, tak świeżutkie, że jeszcze fikają nóżkami. Tylko że ich mało, za maaałooooo! Zjadła, oblizuje się i głodnym, proszącym wzrokiem patrzy na mnie. No i co mam zrobić? Kiwam potakująco głową i wstaję. Wydobywa jeszcze jednego, dorodnego szparaga, też białego, bo słońca nie widuje. Chwilę nad nim pracuje i nareszcie go może wyssać. Duuużo wyssać. Słyszę jak łyka, łyka i łyka, mrucząc z zadowolenia. Teraz już nie głodna! Dlaczego jestem taki ustępliwy? No, skoro mi daje to, co jej, to po prostu mi wypada użyczyć jej tego, co moje.