Czuję się staro

Mam 22 lata i czuję się jak człowiek, który się zestarzał, zanim skorzystał z uroków młodości. Przeraża mnie to, że robię się coraz, coraz starsza, nie chodzi o to, że stracę urodę, tylko o to, że coraz mniej będzie możliwości w życiu. Niektóre moje koleżanki, moje rówieśniczki, mają kilkuletnie dzieci, niektóre są ciotkami. Przeraża mnie to. Jestem typem samotnika. Nigdy nie byłam z chłopakiem nawet na spacerze. Jestem już za stara na to, żeby przeżyć swoją pierwszą miłość, takie doświadczenia ludzie przeżywają w gimnazjum, w liceum. W moim wieku niektórzy już są po ślubie. Na samą myśl o seksie robi mi się niedobrze. Myślę o tym, żeby studiować, ale to bez sensu, jestem życiowym nieudacznikiem, beztalenciem, już nic w życiu nie osiągnę. Lubię się przechadzać po cmentarzu, patrzeć na nagrobki. Przechadzam się często samotnie, czasami pójdę do biblioteki, przeczytam jakąś książkę. To już ten wiek, że znajomości się urywają-każdy ma swoje życie. Na razie żonkosie, mężatki, rodzice są w mniejszości (ale już są), ale wiem, że to tylko kwestia czasu, kiedy znajdą się w większości. Jestem starym, samotnym człowiekiem. Co myślicie o mojej sytuacji?

Niektóre młode kobiety wyglądają gorzej niż trzydziestki, są zrzędne i marudne. Może faktycznie jesteś takim przypadkiem. Sama wiesz to najlepiej.

Nie stękaj tyle tylko się ciesz. Ty nie widzisz perspektyw, a kto inny powie Ci, że by się chętnie z Tobą zamienił. Wiekowo jesteśmy tacy sami i jesteśmy wolnymi ptakami. Zadbaj o siebie, bo na to przyjdzie czas. Na innych nie patrz, bo chyba nie marzysz być nimi - wpadka, kur.. dziecko, trzeba się zająć, kombinuj kasę. Tym podobne. Masz otwarte drzwi by się rozwinąć. Nie jesteś uwiązana. Korzystaj.

Im człowiek starszy tym szybciej mu czas mija. Ja już dawno przestałem się interesować co słychać u osób z którymi chodziłem do szkoły. Skupiam się tylko na teraźniejszości i przyszłości. Szkoda nerwów na rozpamiętywanie przeszłości i rozdrapywania dawnych ran.

Ostatnio coraz częściej odwiedzam pobliski cmentarz. Lepiej się czuję wśród umarłych niż wśród żywych. Mam wrażenie, że oni mnie lepiej rozumieją. Ciekawe, czy Stwórca mnie rozumie? A może mnie opuścił?