Moja matka kocha mnie tylko, gdy coś mi wychodzi, gdy dobrze wyglądam, gdy znajo

mi zazdroszczą. Gdy mam gorsze chwile, coś mi się nie udaje, zawalę egzamin na studiach to patrzy na mnie z taką nienawiścią, że ludzkie pojęcie przechodzi. Jest jak nazista, tylko piękne dziecko, dziecko sukcesu, dziecko które imponuje znajomym sługuje na miłość. Dziś mnie tak zdołowała, że nie mogę się podnieść, a jutro mam egzamin na studiach i potem idę do pracy, do której muszę dziś przygotować kilka rzeczy, bo to mój pierwszy dzień. Czy ktoś ma podobnie. Co mi radzicie? Czy rzucić studia na przedostatnim roku, wyjechać do pracy na pełny etat i nigdy tu nie wracać? Jak mam się teraz opanować i iść jutro do pracy, jeśli akurat dziś mi tak dowaliła, że czuję się, jak śmieć?