Tresura dzieci

Pytam jako pedagog, wychowawca i przede wszystkim matka o Wasze opinie. Do rzeczy...Byłam ostatnio na spotkaniu u znajomych - chyba ostatnim. Nasze dzieci (5 letnie) bawiły się w pokoju a my oglądaliśmy wspólnie mecz. Środek tygodnia, późny wieczór... wraz z ostatnim gwizdkiem zaczęliśmy zbierać się do domu i wtedy się zaczęło... Dzieci były już zmęczone i marudne (wcale się im nie dziwię) a moja koleżanka kazała im posprzątać pokój po zabawie. Aby nie marnować czasu zaczęłam zbierać zabawki ... Ona kazała mi przestać i zaczęła wywierać presję na swojej córce aby układała rzeczy. Mała nie miała na to ochoty, co gorsze mój synek już ubierał buty - sprzątanie ewidentnie miał gdzieś - marudził, że już chce wracać do domu. I wtedy moi znajomi kazali córce iść do kąta, podnosili głos. Mała płakała i prosiła, żeby ją przytulili, że chce spać. Stali nieugięci przez kwadrans (tyle trwała kara). Ostatecznie zabawki sprzątałam ja a oni prawili morały na temat wychowywania dzieci.I wtedy pierwszy raz odkąd znam mojego męża - on nie wytrzymał i spokojnym głosem skomentował ich zarzuty apropo wychowywania dzieci - "Tresujcie ją tresujcie, aby takie dziewczynki jak ona w przyszłości obsługiwały takiego syna jak nasz. Jak myślicie komu z nich będzie żyło się lepiej ?" Nie wiedziałam czy mam zabić jego, siebie czy ich? Dalej nie wiem...

Przede wszystkim - skoro zaczęli prawić wam morały na temat tego, jak powinniście wychowywać wasze dzieci, to zachowali się niekulturalnie i c*****o, więc w ogóle się nie dziwię Twojemu mężowi, że im odpyskował - może trochę niemądrze, że zniżył się do ich poziomu, ale nie ma się co tym przejmować i mam nadzieję, że dostali za swoje i im poszło w pięty :) Co zaś do samego wychowania - mają prawo mieć własne poglądy i wychowywać swoje dziecko tak jak im się żywnie podoba. Czy przyjęte przez nich techniki będą lepsze od waszych - okaże się stety/niestety dopiero po latach, kiedy wasze dzieci będą już duże, więc wymądrzanie się w trakcie tego maratonu, że będzie się pierwszym na mecie, jest nad wyraz durne :) Osobiście jestem za dyscypliną, jasnymi granicami i konsekwencją, ale w opisanej przez Ciebie sytuacji myślę, że też byłabym w stanie nagiąć te zasady i pewnie tak jak Ty - pomogłabym dzieciom w sprzątaniu zabawek. Zasady zasadami, ale rodzicielstwo wymaga też wyczucia i empatii - czasem bycie stanowczym jest bardzo ważne, ale wychowanie nie ogranicza się tylko do postępowania zgodnie z regułami z podręcznika, tak samo w każdej sytuacji, tylko trzeba być elastycznym, by miało to sens. IMO dziecko bardziej potrzebuje poczucia, że jest kochane, aniżeli ślepego przywiązania do zasad - bo co jest w życiu ważniejsze? Mieć wokół siebie kochających ludzi, i samemu zachowywać się w porządku wobec innych, czy może zawsze ślepo trzymać się zasad, bez względu na wszystko? Cóż, każdy jako rodzic musi sam ocenić, jakie wartości chce dziecku przekazać i w jakiej hierarchii, jednak ludzi, którzy z założenia uważają, że swoje wartości mogą narzucać innym, osobiście nie najlepiej trawię.

Dziękuję za opinię i kulturę słowa ;) Pozdrawiam! autorka

dzieci są jak zwierzęta, trzeba je tresować aż do skutku