Chce się mną chwalić

Kiedyś byłam utalentowana i odnosiłam sukcesy, dzisiaj jestem zwykłą przeciętniarą. Matce trudno się pogodzić, że nie ma o czym opowiadać rodzince, jeszcze zmieniałam 2 razy kierunku studiów i grecka tragedia, no bo jak to, studia z opóźnieniem 2 letnim?! Też się tym martwiłam, a potem doszłam do wniosku, że lepsze to niż męczenie się na czymś, czego nie lubię. Teraz próbuje podpierać się ocenami na studiach, w I semestrze jak dostałam dwie 5 z egzaminów (nic wielkiego), to od razu się chwaliła ciotce. Jakby się dzieciakiem z podstawówki chwaliła Oo. W tym się trochę rozleniwiłam, później straciłam kogoś bliskiego i mało się uczyłam, do tego topnia, że do trudnego egzaminu przygotowywałam się dopiero 3 dni przed, ale dostałam 4, dziś jej o tym mówię, a ona zero reakcji i dziwne spojrzenie i pyta 'a inni co dostali?'. Często się o to pytała 'a ta co dostała? a ta?'. Kurczę, zresztą to było nawet w podstawówce, i porównywała mnie do koleżanki, która miała średnią jakieś tam 5,4, a ja 5,3. Słuchajcie moi drodzy, chyba padam ofiarą niedowartościowana mamci :) Wy też, dorośli ludzie, macie takie akcje?

Tak naprawdę to jest tak, że marnuję swój potencjał i boję się iść do przodu. A mam sporo ciekawych pomysłów. To jest dla mnie istotne, a nie super oceny czy utracona szansa na stypendium na studiach (koleżanka mnie trochę przebiła, a nas jest tak mało że tylko ona dostanie).

zdychaj niedorajdo

Kolejny jeszcze bardziej niedowartościowany przyszedł, tylko jeszcze wyższy etap, bo nienawiść się wkradła. Kiedyś zrozumiesz :)

a jaka mialas srednia w 1 semestrze?

nie pamiętam, w większości miałam 5, ale trafiła mi się jedna 3,5 (mój najgorszy egzamin). A jakie to ma znaczenie?

no i co z tego