"Nie jestem Twoją własnością!"

Uważam, że to stwierdzenie (lub jemu podobne) jest bardzo krzywdzące. Oczywiście, każdy jest jednostką, indywidualnością, samodzielną osobą; to prawda i z tym nie ma się co spierać. Jednak w związku (obojętnie, czy małżeńskim, czy konkubenckim) takie pojęcie może bardzo zranić. Dwoje kochających się ludzi powinno wspierać się w swoich wyborach, decyzjach. Powinno wytyczać granice, których nie przekroczy ani jedna, ani druga strona. Nie metodą gróźb lub szantaży, ale spokojną rozmową, prośbą. Jak można powiedzieć osobie, którą się kocha, tak okrutne zdanie? Związek łączy parę w piękne, tajemnicze, trwałe i wartościowe uczucia. Odpowiedzialność, szacunek, troska, bezpieczeństwo, wsparcie. Właśnie te uczucia powinny być jednymi z głównych, gdy się kogoś kocha. Miłość daje poczucie wyjątkowości, przynależności, bycia obok. Zawsze. Skąd, więc, wzięło się tego typu stwierdzenie? Jeśli partner nie zamyka drugiego w "złotej klatce", dlaczego tak bardzo próbuje "uwolnić się" od niego? Co, nagle, zaczęło być "nie tak"?

jak tak dużo rozumiesz, to dorzuć jeszcze, że człowiek w emocjach różne rzeczy plecie i takie czy inne stwierdzenie de facto niczego nie zmienia póki nie obróci w czyn, wiec póki pierzesz gotujesz sprzątasz i sprawia ci przyjemność a partner się podobnie odwdzięcza, to możecie sobie gadać co chcecie i ile, relacja na tym nie ucierpi, chyba tylko ego bardziej wrażliwego

Zalezy od kontekstu w jakim jest to powiedziane. Czasem ludzie chca dobrze i za duzo daja dobrych rad co moze zaczac brzmiec jak proba zniewolenia drugiej osoby. Trzeba zawsze pamietac, ze drugi czlowiek nie jest nasza wlasnoscia i zawsze bedzie niezalezny

... i ten drugi człowiek nigdy nie będzie z nami bo musi a dlatego, że tego chce