Po cI Iuj w ogóle żyjemy, skoro i tak wszyscy umrzemy?

nie ogarniając nawet o co chodziło. Po dzisiejszym dniu mam taką refleksję. Odjeżdżałem dzisiaj od swojej miłości i żegnaliśmy się we łzach i pocałunkach, poczułem, że jestem naprawdę szczęśliwy, że mam wszystko, że lepiej nie mogłem trafić i nagle przyszła taka refleksja. Co z tego, skoro śmierć mi to wszystko zabierze. Co z tego, skoro nie wiem, czemu istnieję, po co istnieję, czy zobaczę ją jeszcze kiedykolwiek. Co z tego, że spłodzę potomstwo, zapewnię ciągłość gatunku. Spłodzę kolejną osobę/osoby, które tak samo nie będą wiedziały jednej rzeczy. Co właściwie jest pod tym wszystkim? Czemu powstały te tryliony powiązań chemicznych? Jeśli nawet jest coś później to w takim razie po cholerę rodzimy się na te kilkadziesiąt, czy setkę lat, co to zleci, jak z bicza trzasł. Jeśli nic nie ma to już tym bardziej jest bez sensu. Co z tego, że gatunek się przedłuża, rodzą się kolejne jednostki i robią różne rzeczy, nie wiedzą po co, z czego to wynika, do czego to prowadzi, przeżywają życie, które istnieje z niewiadomych powodów. Jak można żyć, nie wiedząc po jaką cholerę istnieje rzeczywistość?

Żyjemy po to aby nauczyć się kochać naszego Boga Ojca, naszego Stwórcę miłości i wszechrzeczy ... Oraz uczymy się przez to kochać innych tak samo jak siebie. Miłość to jest nasz cel życia i istnienia na wieczność.

Już się p*dolone katolickie pieprzenie zaczyna. Won z mojego tematu z tymi bredniami Wy ograniczone półmózgi, które uprościły sobie życie do takiego steku bzdur, że z niedowierzania na widok waszej głupoty chce się palnąć sobie w łeb.

Aby dążyć do doskonałości i zjednoczyć się z bogiem, czyli energią wszechświata, nie myląc z bogiem religijnym. Poczytaj o reinkarnacji, chociaż nie ma w 100% pewności, że ona istnieje.

Tak to się kończy gdy człowiek ograniczony umysłowo ma rozterki egzystencjalne. Jak cie przerasta ta rzeczywistość to uciekaj w inną tylko że innej niema. Ha ha.

Ciesz się że masz to co masz, bo inni rodzą się ślepi, niepełnosprawni albo upośledzeni i nawet tu nie mają opcji przeżyć tego życia w 100%. Nie masz problemów i wymyślasz. Ciesz się że masz ukochaną osobe i jesteście razem zdrowi i nie szukaj problemów na sile. Co mają powiedzieć dzieci które umierają nie poznawszy nawet życia? Ja tam wierze w Boga chociaż nie w kościół i dzięki temu mam spokój i nie myślę o tym.

Bardzo trafnie napisane przez autora. ŚWIETNIE TO ujął. Tez często nad tym myślę jaki to ma sens. Ledwo się czegoś nauczymy trochę się dorobimy a tu trzeba już umierać. Tym się różnisz od innych ze myślisz i widzisz tą smutną prawdę jaką jest śmierć. Najgorsze jest to ze ciężko znaleźć coś na pocieszenie. Ja staram się te myśli zabijać bo inaczej to strasznie hamuje nas w życiu. Zasadniczo nic nie ma sensu jak się bardziej zastanowić. Szkoda ze nie umiem cie pocieszyć. Pomysł tylko czasem ze są tacy co się łączą z tobą w tych przemyśleniach. Pozdrawiam serdeczne.

To jest pytanie, na które nikt nigdy nie znalazł odpowiedzi. Najśmieszniejsze jest to, że gdy zadałam je sobie po raz pierwszy miałam dopiero około 9 lat. Pierwszy raz zetknęłam się z tym, że ktoś umarł i zaczęłam o tym myśleć. Zaczęło się od pytania dlaczego ta osoba umarła? I powstał ciąg pytań przedstawiony przez autora.

żeby słuchac systemu