Co może kurator? Co może ojciec? Pomocy, ratunku!

Postaram się napisać w miarę zrozumiale i sprawnie. Mam 17 lat. Nie dogaduję się z ojcem. W sumie to mało powiedziane - ja nie mam w tym domu życia. Ciągle wytyka mi błędy z przeszłości - chorowałam (psychicznie), przez co było sporo problemów. Teraz jest już ze mną w porządku, chodzę 2x w tygodniu na terapię, funkcjonuję (a raczej próbuję) normalnie. W domu są ciągłe kłótnie i zarzuty, wszystko robię źle, jestem najgorsza. Podobno "wyciągam z niego po 2 tysiące miesięcznie", a gdy mówię, żeby w takim razie na miesiąc dał mi moją rentę po mamie (ok. 800zł) i mając dach nad głową bez problemu za to przeżyję, każe mi się odpier... od renty. Poprosiłam o pomoc w sądzie. Niestety, ojciec jest bardzo wykształconą i szanowaną w mieście osobą, więc bez problemu zrobił ze mnie terrorystkę domową i teraz twierdzi, że zajmie się mną kurator. Nigdy nie piłam, nie paliłam, nie byłam na żadnej imprezie, jestem prymuską - a wg. ojca jestem zdemoralizowana i chce powiedzieć w sądzie, że sobie ze mną nie radzi, żeby tylko stracić prawa do opieki nade mną. Marzę o wyprowadzce, ale internat nie wchodzi w grę - chcę móc po szkole pracować, żeby jak najszybciej się uniezależnić. Poza tym mam nerwicę, nie wytrzymuję z dużą grupą rówieśników; ojciec nie zgadza się również na kontynuację nauczania indywidualnego. Znalazłam więc 2 akademiki, w których mogą mnie przyjąć. Ojciec się nie zgadza, bo "tam nie ma wychowawcy, nic w życiu mi już nie ułatwi, a w ogóle, to o tym zadecyduje sąd". Mam nagrania, podczas których ojciec nie zachowuje się normalnie, twierdzi, że rozmawia, podczas gdy wpada w szał i wyżywa się emocjonalnie. I tu pytania: Co mogę zrobić? Jak sprawić, by kurator nie potraktował mnie jako kolejny przypadek do odhaczenia, który i tak zaraz staje się pełnoletni, tylko naprawdę mi pomógł? Czy są jakieś szanse na wyprowadzkę do akademika? Jak to zorganizować?