nienawisc wobec ludzi,brak sensu

Nie lubię ludzi.Bywało,ze za czasów szkolnych miewałam ,,koleżanki'',czasami na przerwach rozmowa się kleiła i wydawało mi się,ze moja rozmówczyni jest uradowana konwersacją ze mną,to jednak ja nigdy nie potrafiłam podzielać tego uczucia.Po szkole natomiast,ktokolwiek oferował mi wspólne spędzenie czasu bądź odprowadzenie do autobusu-wówczas było to dla mnie istna katorga.Jedyna osoba przy której czuje się prawdziwie sobą jest moja siostra.Relacja z moja druga siostra jest beznadziejna.Jeżeli chodzi o rodziców kocham ich,jednakże mam wrażenie ciągłego osaczenia,jako ze nieustannie mnie kontrolują.Czuje się beznadziejnie.Nigdy nie miałam chłopaka(nad czym raczej nie ubolewam) i domniemam,ze nigdy nie potrafiłabym stworzyć głębszej relacji z drugim człowiekiem.Boje się ludzi i odczuwam niechęć wobec nich,nie potrafię zachować się stosownie w towarzystwie innych,,nie potrafię rozmawiać z ludźmi.Mam wrażenie ciągłego niezrozumienia,nie poznałam dotychczas osoby,która podzielałaby moje zainteresowania.Moj lek przed ludźmi sprawia ze nie rozwijam swoich pasji,nie mogę w pełni egzystować.Czuje jakbym nad tym wszytkom lewitowała,ciągle tylko marze i czuje ze jedyny,właściwy kształt moje życie przybiera w mojej wyobraźni, pozbawionej wszelkich barier.Mam 19 lat,siedzę od 3 miesiąców w domu,codziennie chodzę do lasu i płaczę nad swoim losem. Trace wiarę w Boga(od kościoła już dawno się odwróciłam) i jakikolwiek sens istnienia.Nie wiem jak poruszyć te beznadziejność w której tkwię..

Mam kolegę na gg z tym samym problemem i w tym samym wieku. Może was zeswatam? :D 2983579 Nie łam się dziewczyno :D jesteś fajną i wartościową osobą, a takich coraz mniej. Trzymaj się :)

dzięki,dzięki...zawsze milo słyszeć słowa wsparcia :))) ale za kolegę podziękuję :))

A mnie kto zeswata? ;-) Chętnie pogadam

Mam tak samo i powiem Ci, że z wiekiem będzie tylko gorzej. Będziesz co raz bardziej unikać ludzi i przestaniesz wychodzić z domu.

Znaleźć kogoś komu można zaufać.. Nie jest takie proste i w sumie spotkałem 1 taką osobę.

Jak chcesz pogadać szatan@szeptem.pl

IT'S A TRAP!

ja mam identycznie z tym że nie mogę powiedzieć że boje się ludzi ,nie boję sie,reszta jak u autorki sprecyzuj autorko co w twoim przypadku oznacza bać sie ludzi??

szczerze powiedziawszy..chyba nie boję się w ten sposób zeby mogliby mnie zranic fizycznie..chodzi mi tu bardziej o konfrontację z ludzi nie wiem z czego to wynika to jednak boję się,że ktoś mnie o coś zapyta ,np.kiedy siedze przy stole wraz z innymi ludzmi.Ktoś mnie zapyta np.co u ciebie słychać,opowiedz co u ciebie... i nagle zwraca się ku mojej osobie iles par oczu i taka sytuacja zatrważa mnie chorobliwie nie wiem co powiedziec..co wiecej nie wiem gdzie wlepić własny wzrok...

Popatrz im prosto w oczy i odpowiedz co u ciebie słychać. ;)xMoże po po prostu jesteś nieśmiała i tyle.

Za dużo projektujesz we własnej głowie i boisz się na "wszelki wypadek". Lubisz ludzi, ale ich się boisz. Zainteresuj się książką Lilian Glass "Wspaniali ludzie". Tam są różne triki, podpowiedzi, jak sobie dawać radę w towarzystwie. Uzalasz się nad sobą, zamiast rozwijać swoje zainteresowania, nie oglądając się na innych. A rodzice zwyczajnie się o Ciebie martwią. Bo to nie jest normalne, by 19łatka siedziała 3 m-ce w domu. Ile tak będziesz siedzieć na tyłku i użalać się nad sobą? Życie ucieka...