Życie jest koszmarem

Tylko dziecko może być zadowolone z życia. Życie dorosłego człowieka to tylko smutek, ból, frustracja i cierpienie. W dorosłym życiu nie ma miejsca na optymizm, radość, zabawę, spełnianie marzeń-jest tylko umieranie, starość, choroby i śmierć. Mam 22 lata i wiem już, że moje życie już nigdy nie będzie lepsze, będzie już tylko gorzej. Im człowiek starszy, tym jego życie jest trudniejsze. Już nigdy nie będę mieć z życia żadnej radości. Mam rację?

Jako dziecko cierpiałem, żyjąc bez ojca w potwornej biedzie. A ile dzieci cierpi podobnie w krajach Trzeciego Świata?

tak masz rację w 100 % chociaż w twoim wieku jeszcze miałam nadzieję, że moje życie będzie fantastyczne i spełnię wszystkie swoje marzenia ....ba nawet byłam tego pewna ...i nawet się zakochałam w takim jednym ...ale było ...ale teraz już nie mam żadnej nadziei ...

Nic w życiu nie przeżyłam. Nie mam żadnych wspomnień z młodości. Czuję się jak ktoś, kto się zestarzał, zanim skorzystał z młodości. Patrzę na lata nastoletnie. Co się wtedy działo? Nic...Zupełnie nic. Pusta kartka. Patrzę w przyszłość-widzę samotność, nisko płatną robotę, samotność, starzenie się, umieranie.

u mnie nie było tragicznie,ale nie było też wesoło,w niedobranych rodzinach zakładanych z desperacji nigdy nie jest fajnie,zawsze patrzą się na siebie jak na pacjentów psychiatryka

Co mnie jeszcze w życiu czeka? Czuję się psychicznie jak bardzo, bardzo stary człowiek.

może masz starą dusze

Błagam, proszę o słowo pocieszenia.

Jesteś introwertyczką. Czego ogólnie oczekujesz od życia ?

Chcę ukończyć studia, bo jak na razie dwa razy zawaliłam studia i bardzo ciężko to przeżywam. To straszne, patrzeć, jak moi rówieśnicy są już licencjatami, inżynierami, niektórzy studiują po dwa kierunki, a ja mam trzy lata w plecy. Teraz zaczynam od października nowe studia dzienne. Czuję się bardzo staro. I jeszcze nigdy nie miałam chłopaka. Nie chcę seksu, ale brakuje mi bratniej duszy. Rodzice zabraniali mi spotykać się z chłopakami, bo bali się, że zajdę w ciążę. Teraz już za późno na randki i pierwsze miłości.

Nawet jak ktoś by mał pieniądze to w tym ponurym kraju jest jest brak radości życia. Wszystko szare, nieudane, dzień za dniem walka o byt a w sumie to beznadziejna egzystencja.

No to już widać, że brak ci indywidualności, za bardzo się przejmujesz tym, jak wypadniesz w oczach innych, nie chcesz być gorsza od innych. Nie bierz tak wszystkiego na serio, zwolnij, miej dystans do świata, do siebie, do swoich osiągnięć, a poczujesz się lepiej. Szczęście musisz odnaleźć w swoim wnętrzu. Żyj swoim życiem, żyj jak chcesz, a jak chcesz skończyć te studia to je rób, co z tego, że zawaliłaś, możesz dalej studiować i próbować.

Ja nie wiem, teraz chyba cos jest w zarciu, ze mlodzi ludzie maja takie jazdy depresyjne. To co mowisz, sie w glowie nie miesci. Mialam 22 lata, bylam pelna planow, marzen, ktore REALIZOWALAM. Walczylam, uczylam sie po nocach, pracowalam, czasem sie nie udwalo, ale trzeba bylo sie podniesci i dalej walczyc, w sumie bylo do przodu. Jak mozna miec 22 lata i mowic ze sie przegralo zycie?! Ogarnij sie!!! Jestes na starcie. Pierwszy bilans mozesz zrobic po 40-tce, teraz dopiero przestajesz byc dzieciakiem. Stoisz w punkcie z napisem START, a nie koniec.