Lubicie swoje dorosłe rodzeństwo?

A ja wam powiem. Mam jedno dziecko. Ktoś napisał ze takich kobiet co maja wiecej dzieci jest żal. Zdaje sobie sprawe że macierzyństwo uwstecznia, męczy, nuży, ale to kilka z wielu twarzy macierzyńswa a są też jego bardzo fajne oblicza i to dla nich byłabym nawet i na "tak" dla drugiego dziecka mimo że ta decyzja troche przeraża. Inna rzecz. Mam w swojej głowie pewien model, który uważam za najładniejszy. Tym wzorcem jest rodzina z co najmniej dwójką dzieci, niezależnie od tego że może być ciężko to dla mnie jest to piękne. Rodzic powinien się starać jednoczyć rodzeństwo. Duża w rodzicach rola w tym. Pewnie że są siły wyższe typu różne temperamenty ale rodzic ze swej strony powinien robić wszystko aby jednoczyć dzieci, tylko nie w wieku nastu lat czy 30-stu kiedy widzi że nie ma więzi i jest już za późno tylko od maleńkości. Wydaje mi sie że brak więzi między dziećmi wytwarza się też wtedy gdy rodzice nie umieją spędzać też z nimi czasu po szkole ani rozmawiać.

jedno dziecko i to wszystko, nie żyję na tym świecie po to aby zapieprzać, nie mieć czasu dla siebie, nie rozumiem tych kobiet z kilkorgiem dzieci jak same siebie wpieprzają w kierat przy dzieciach.

Jak dla mnie to żadne dziecko nie jest potrzebne.

Możesz byc najlepsza matka i dbać o relacje miedzy rodzeństwem ale kiedy przyjdzie naście lat, towarzystwo i np. narkotyki, wagary i co tam jeszcze nie chcesz to zostaniesz przeczołgania tym macierzyństwem. Nie ma recepty bo nie ma. Moze byc trojka, dwójka , jedynak, bieda, bogactwo - nie uchronisz bo nie jesteś w stanie. Kto przeżył ten wie. Jednym to mija , innym nie i konsekwencje na lata. Małe dzieci mały kłopot duże...

Mam brata rok starszego i mamy bardzo fajny kontakt -myślę że duża zasługa jest to ze dostaliśmy od rodziców po równo często obserwuje ze dochodzi do rozłamu u rodzeństwa gdy chodzi o pienuadze

Model rodziny 2 plus 2 to konieczność przynajmniej trzech pokoi .zwlaszcza przy różnicy wieku lub płci. Jak nie możesz zapewnić godnego bytu to nie rozmnażaj sie bo to początek rozłamu .

Mam koleżankę która zdecydowała sie na drugie dziecko po 10 latach, teraz mowi ze jak prędzej umrze to dlatego ze ma te młodsza, dzisiaj studentkę.starszy sie już wyprowadził a młodsza zarządza w domu i tzn nic nie pomaga bo była oczkiem w głowie zmarłego już tatusia. Pokłosie tego specjalnego traktowania właśnie obserwuje. Ona mowi tak " wiem ze to grzech i nie powinnam tak myślec ale jakbym miala tylko syna to już by teraz było z górki a tak to muszę jeszcze wytrzymać " po co jej to było, nie wiem bo zamiast cieszyć sie życiem , zaplanowali drugie dziecko no i jest jak jest, szału nie ma ze tak delikatnie to określę.

pochodzę z biednej rodziny. tata był obiecujacym sportowcem ale i działaczem solidarności. po aresztowaniu i internowaniu wrócił do domu z zamkniętą drogą do kariery-bijąc go uszkodzili mu kręgosłup i polamali nogę. do końca życia miał problemy z poruszaniem się . oczywiście stracił pracę i jedyna zywicielka rodziny stała się mama. tata starał się,dorabial ile mógł, na chleb nam nie brakowało ale już na nowe spodnie tak. ale nigdy nie było u nas wyróżnień ze brat starszy to musiał z czegoś rezygnować dla mnie. brat był 3 lata starszy i jeśli rodzice nie mieli pieniędzy aby kupić nam obojgu nowe spodnie czy buty to pozyczali aby było dla obojga. Z bratem miałam bardzo dobre relacje. brat skończył technikum i poszedł do Wojska i tam został. I choć widywalismy się raz, dwa razy w roku to ta relacja była bardzo silna. niestety droga kariery jaką wybrał choć pozwoliła mu dużo zarobić to niestety źle się skończyła :( brat planowal kilka lat pojezdzic, uskladac kase, kupic mieszkanie i xalozyc rodzinie. ale z jednej misji nie wrócił. zginął w Afganistanie. I tym sposobem zostałam jedynaczka. tata dozyl mojego ślubu i narodzin wnuka, jak synek miał 2 lata to tato zmarł. I co z tego ze gdy mama umrze to odziedzicze dzialke i dom? wolałabym mieć brata z którym mogę pogadać. sami z mezem dorobilismy sie domu, bez niczyjej pomocy i doceniamy to co udało się wypracować. nigdy nie oglądałam się na to co dostanę od innych, mój beret też nie i pewnie dlatego mieliśmy dobre relacje bez zazdrości czy zawiści. I szkoda ze już go nie ma bo to był dobry człowiek.

Mieliście mądrych rodziców, którzy dbali o relacje i więzi w rodzinie. Zazdroszczę.

Z tego co widze dookol ato wiekszosc ludzi ma marne kontakty z rodzenstwem. Sama nie utrzymuje kontaktow z abratem o 6 lat mlodszym. Po prostu nie pasujemy od siebie a poza tym on jest ciaglym pasozytem. Sama nie wiem po co ludziom dzieci? Komplikuja tylko zycie a potem i tak musisz sie ze wszystkim zmagac sama.