Nie lubie własnego dziecka

Miesiac temu urodziłam. mam dość. Nie lubie tego bachora. Chciałabym sie normalnie wykąpać i wyjść na zakupy. Wyjechac na wakacje. Dla mnie dziecko jest kulą u nogi, zabieraczem czasu i pieniedzy. Nie jestem szczesliwa. Mam inne priorytety. Nie rozumiem czym wy sie tak podniecacie mamuśki

Hm.nie każdy jest jak ty. Każdy lubi cos innego. Ja na przykład nie lubię wątróbki a moja siostra lubi wiec wniosek taki ze ludzie sa różni

Autorko chyba Cie mama nie kochala, skoro sama nie masz zadnych uczuc do swojego dziecka. Dlaczego zdecydowalas sie na dziecko. Jak czulas ze nie bedziesz dobra matka to trzeba bylo sobie wszystko wyciac.

Potrzebujesz pomocy psychiatry!

a właśnie nie potrzebuje psychiatry. miałam to samo. moje dziecko ma teraz 3 lata i pomimo tego ze go bardzo kocham to nie jest jedynym priorytetem w moim zyciu. autorko - rozumiem Cie doskonale.

Zdecydowałam sie na dziecko bo mąż nalegał. Nie lubie tego dziecka i nie chce sie nim zajmować. Mama mnie bardzo kochała i ja ja też bardzo kocham. Denerwuja mnie dzieci do 12 roku życia. Nie rozumiem jak można być dumnym z tego ze sie dziecko urodziło.Ja jestem dumna z innych rzeczy. I wszystkimi mamuśkami które sie podniecaja ze urodziły gardze.

Moja ma 11 lat i niestety nie mogę powiedzieć ,ze szaleje na jej punkcie. Nie lubie jje dużo zachowan, denerwuje mne, irytuje, frustruje , ale z reką na sercu napisze ze nigdy dziecku krzywdy nie zrobiłam i nie zrobiłabym, nigdy nie bilam , nie wyzywałam od najgorszych -NIGDY!!tylko jej usposobienie, zachowanie, temperament robi swoje ze polubić jej osobowość bywa ciezkO. I APELUJE: To ze ktoś nie lubi dziecka NIE oznacza ze dzieje się dziecku krzywda, czy jest zle traktowane,absolutnie!! Co w mojej glowie siedzi to nigdy przez usta nie wyszlo

P-R-O-W-O 2/10 na zachęte

Można swojego dziecka nie lubić. Takie prawo. Wszystko jest w porządku do momentu, kiedy dziecku nie dzieje się z tego powodu krzywda. Ale po co od razu obrażać inne matki? Nie znam kobiet, które byłyby dumne z tego, że urodziły dziecko. Jeśli Ty znasz, to znaczy, że obracasz się w dziwnym towarzystwie. Bo niby z czego tu być dumnym? Na świecie jest prawie 7,3 miliarda ludzi. Więc zrobienie człowieka raczej do trudnych zadań nie należy. Dumnym można być ze swojego dziecka, z tego, że widzi się efekty swojej pracy nad wychowaniem go. Od kiedy urodziłam dziecko mam o wiele większy szacunek do rodziców. Teraz wiem ile pracy kosztuje pogodzenie posiadania rodziny i wymagającej pracy zawodowej. Dawniej nad projektem mogłam siedzieć po 18 godzin na dobę, po czym wracałam do domu i szłam spać. Wolne dni poświęcałam na imprezy, chodzenie do kosmetyczki i odsypianie "swojego ciężkiego życia" ;) Teraz organizacyjnie jest ciężej. Jednak czuje, że moje życie nabrało większego sensu. Czy jestem z tego dumna? Nie nazwałabym tego w ten sposób. Jak dla mnie autorko mylisz pojęcia. Chcesz być uszczypliwa ale jedyne co wychodzi z Twojej wypowiedzi, to zwyczajne zmęczenie pierwszego miesiąca życia dziecka.

Szkoda mi tych dzieci i to bardzo, one się na świat nie prosily, a będą musiały żyć z takim obciążeniem

uuoupypoy

Autorko z tego co piszesz to swoja matka tez gardzisz skoro Cie kocha. Mam nadzieje ze matka twoja przejrzy na oczy i przestanie Cie kochac

Ja też nie lubię swoich dzieci tylko kocham nad życie. I mimo to że człowiek ryje nosem po ziemi czasami ze zmęczenia ale nigdy bym tego nie zamieniła

Znam matki które sa dumne z tego ze sa matkami bo urodziły dziecko.Żałosne I nie jestem wcale tak bardzo zmeczona. Po prostu nie moge nic innego zrobić. mam dość zajmowaniem sie cały dzien tym bachorem.! a moja mama mnie kocha, ale nie podniecała sie ze urodziła dziecko i nie cackała sie ze mna

Nie każda matka kocha swoje dzieci, tylko mało która się do tego przyzna.

Nie każda matka kocha swoje dzieci, tylko mało która się do tego przyzna.

Moja córka ma 6 lat i do dnia dzisiejszego nie moge sie pogodzić z tym ze jest

A ja mam nastolatka i powoli tez mam go dosyć. jest niesamowicie leniwy, najczęściej całymi dniami siedziałby z nosem w komputerze lub w książce. Nic nie robi w domu, muszę go prosić wiele razy nim wreszcie zacznie łaskawie robic lekcje. Do tego jest złośliwy i nieprzyjemny. Coraz częściej nie mam ochoty sie do niego odzywać, bo wiem, że w odpowiedzi usłyszę coś chamskiego.