Znamy się dopiero 2 miesiące, a on wciąż mówi o ślubie

Cześć wszystkim usmiech.gif Jestem tu nowa, nigdy nie pisałam no forum, choć często je czytam. Postanowiłam założyć ten wątek, bo znalazłam się w dość dziwnej sytuacji i stwierdziłam, że warto zasięgnąć w tej sprawie opinii innych osób, takich które patrzą na to z zewnątrz. Otóż jakieś dwa miesiące temu moje życie uczuciowe wywróciło się do góry nogami. Zakończyłam pięcioletni związek z chłopakiem. Jakkolwiek mój były chłopak jest dobrym człowiekiem, nie byłam z nim szczęśliwa. Po pierwsze dlatego, że popadliśmy w rutynę. Po drugie, czułam się niedostrzegana i niedoceniana. Po trzecie, fakt że on bardzo długo zwlekał z zaręczynami, wypalił mnie wewnętrznie. Reasumując, myślałam o zakończeniu tego związku już od jakiegoś czasu. I pod koniec sierpnia nastąpił impuls, który mnie do tego popchnął-poznałam kogoś i zakochałam się. Nie jestem już młódką (mam 31 lat), ale uwierzcie mi-to było zakochanie od pierwszego wejrzenia. W konfrontacji z tak silnym uczuciem, podjęłam decyzję o zerwaniu z moim chłopakiem i związaniu się z tą nową osobą. Chodzimy ze sobą od dwóch miesięcy. W ciągu pierwszych tygodni oczywiście wszystko było idealne. Niestety, jakieś dwa, trzy tygodnie temu zaczęłam dostrzegać jego wady. Sytuacja skomplikowała się jeszcze bardziej, gdy on zaczął mówić o ślubie i dzieciach. Początkowo nawet mi się to podobało, uważałam bowiem, że świadczy to o jego zaangażowaniu. Jednak, gdy dał do zrozumienia, że planuje się oświadczyć, przestraszyłam się. Co gorsza, on często wspomina też o ślubie, który chciałby wziąć jak najszybciej. Nie wiem, skąd ten pośpiech. Czuję się jak w potrzasku, tym bardziej teraz gdy dostrzegam jego wady i zrozumiałam, że powinniśmy jeszcze lepiej się poznać. Proszę Was o konstruktywne uwagi i komentarze. Dziękuję i pozdrawiam.

Witaj Też jestem w długoletnim związku i jak bym się nie postawiła, nie oświadczyłby mi się. I jak znowu ja nie zbiorę kasy to się nie ożeni ze mną, ale ogólnie to dobry chłopak tylko, że zależny (nie finansowo) od opinii rodziców. I powiem ci, że 31 lat to już sporo, ale człowieka poznaje sie dobrze właśnie w tzw. rutynie. Powiedz mu, aby poczekał 2-3 lata. Jak kocha, zrozumie i poczeka. Też mój pierwszy chłopak w kółko o tym gadał jak bym była głupai i tylko tego pragnęła więc po 3 miesiącach go zostawiłam.

Spoko ja miałam typa co po tygodniu chciał ślubu.Więc to jest hardcore dopiero.A teraz 5 lat jestem z facetem i nie chcę z nim ślubu też.

Dziękuję za komentarz. Twoja sytuacja przypomina moją z przeszłości, poniewaś mój były chłopak nadmiernie zwlekał z decyzją o zaręczynach (chodziliśmy ze sobą prawie pięć lat i dla mnie było to długo, tym bardziej że wiele poświęciłam dla tego związku, m.in. przeniosłam się do innego miasta, daleko o rodziców których bardzo kocham). Kiedy on w końcy zdecydował się na oświadczyny, we mnie wszystko było już wypalone i wcale się nie cieszałym. Wręcz przeciwnie, czułam lęk. Teraz znalazłam się w odwrotnej sytuacji-mój nowy chłopak ledwie mnie poznał, a już snuje intensywnie plany matrymonialne. Przeraża mnie to tak samo, jak nadmierne zwlekanie z decyzją.

pewnie nikt go nie chcial a teraz napatoczylas sie Ty to chce jak najszybciej Cie usidlic zebys nie uciekla :D

Hehe, dzięki za komentarz...rozumiem, że to tak pół żartem, pół serio :) A tak na poważnie, wcale nie jest mi do śmiechu. Na początku, gdy byłam w fazie zakochania, to mnie nie niepokoiło. Teraz jednak włączył mi się już tryb logicznego myślenia i zaczynam się zastanawiać skąd ten pośpiech. Nie bez znaczenia jest też fakt, że dostrzegłam iż on potrafi być zaborczy i kontrolujący. Już teraz próbuje na mnie wpływać i modyfikować moje plany. Wiem, że nad takimi rzeczami można pracować, gdy jest taka wola z obu stron, ale na to potrzeba czasu. A jeśli chodzi o sam ślub, to przecież sama jego organizacja zajmuje wiele miesięcy. Nie mówiąc już o finansach. A on chciałby jak najszybciej. Początkowo próbowałam taktownie ucinać temat, myśląc, że on przystopuje. Niestety, bez skutku.

Hehe, dzięki za komentarz...rozumiem, że to tak pół żartem, pół serio :) A tak na poważnie, wcale nie jest mi do śmiechu. Na początku, gdy byłam w fazie zakochania, to mnie nie niepokoiło. Teraz jednak włączył mi się już tryb logicznego myślenia i zaczęłam się zastanawiać, skąd ten pośpiech. Nie bez znaczenia jest też fakt, że dostrzegłam iż on potrafi być zaborczy i kontrolujący. Już teraz próbuje na mnie wpływać i modyfikować moje plany. Często mówi o wspólnej przyszłości i odnoszę wrażenie, że wszystko już zaplanował, a ja jestem tylko elementem, który wpasował w swoją wizję. Wiem, że nad takimi rzeczami (zaborczość, tendencje do kontrolowania drugiej osoby) można pracować, gdy jest taka wola z obu stron, ale na to potrzeba czasu. A jeśli chodzi o sam ślub, to przecież sama jego organizacja zajmuje wiele miesięcy. Nie mówiąc już o finansach. A on chciałby jak najszybciej. Początkowo próbowałam taktownie ucinać temat, myśląc, że on przystopuje. Niestety, bez skutku.