Ostatnie spotkanie

Rozstanie po 2 latach, powód: dużo kłótni, sprzeczki o nic, wyzwiska (nie najgorsze ale dość ciężkiego kalibru). On ranił mnie, ja jego. Każdy z nas miał powoli dość i robił się nieszczęśliwy w związku. Sytuacja z wczoraj. Byłam u niego kilka dni (mieszkamy od siebie 50 km) i odwiózł mnie na dworzec. Zaczęliśmy rozmawiać. Postanowił się rozstać. Zapytałam czy mnie kocha, powiedział że przecież wiem że tak, ale jest już rozdarty. Każda nasza próba opamiętania się od kłótni i tak kończyła się kłótnią więc stwierdził że już nie da rady. Zaznaczył, że nie chce urywać kontaktu, że nie chodzi o inną dziewczynę bo problem dotyczy bezpośrednio nas i na razie nie mówimy o tym rodzicom, rodzinie, przyjaciołom. Uzgodnimy to przy najbliższej okazji. Odprowadził mnie na pociąg, rozpłakałam się, on też miał łzy w oczach. Przytulił mnie mocno, życzyłam mu szczęścia i odeszłam cała roztrzęsiona. Wieczorem zadzwoniłam zapytać jak się z tym czuje powiedział że jakoś daje radę stara się o tym nie myśleć, a ja niestety dałam po sobie poznać że nie jest mi lekko i zaczęłam rzucać propozycje spróbowania jeszcze raz sratata (mały akt desperacji). Stwierdził że to nie ma sensu bo wiele razy próbowaliśmy. Zadręczłam się myślami i przed samym snem zostawiłam mu smsa w którym napisałam że skoro się kochamy powinniśmy to jakoś ratować, ale jeśli przemyśli to na spokojnie i nadal nie będzie chciał to jakoś się z tym pogodzę. Odpisał że czas pokaże. Umówiliśmy się na za 3-4 dni na kawę. Mamy oddać sobie rzeczy (mam dużo jego ubrań w szafie a on moich) i mamy porozmawiać co dalej jak powiemy rodzinie itp. Wiem, że go kocham i świadomość że rozstajemy się przez coś takiego mnie dobija. Tyle popełnionych błędów. Nie wiem czy powinnam się łudzić że zostaniemy razem czy powinnam odpuścić... I co ze spotkaniem? Zupełnie nie wiem jak się zachować. Czy zaproponować mu żeby został jak przyjedzie czy po prostu iść wypić kawę i się pożegnać? Co zrobić żeby jeszcze to ratować?

Ile macie lat? Ale co tu ratować, skoro niszczycie się wzajemnie? to nie jest miłość, a toksyczny związek. Nie piszesz o co się kłócicie, ale w sumie powód nie jest tak ważny - istotne jest to, że się nie szanujecie wzajemnie. A tego się nie da naprawić, to jest kwestia wychowania, tego, co się wyniosło z domu. To co mogłoby uratować ten związek - to solidna terapia, żebyście nauczyli się rozmawiać bez ranienia siebie nawzajem. Na radykalną zmianę potrzeba bardzo dużo czasu, rok chodzenia do psychologa to minimum - pytanie czy stać was na taki wysiłek.