Braliscie, bralyscie slub z milosci?

Witajcie, tak sie zastanawiam. Za rok wybije mi 30tka a nie spotkalam swojej milosci jeszcze, mialam przyjaciela niestety za pono sie zorientowalam, ze wiecej do niego czuje. Po za tym nie spotkalam kogos do kogos serce by mi mocniej zabilo. I wbrew pozorom nie naleze do 30 latek ktore sie ,,wyszumialy´ i teraz zostaly z niczym. Nie, po prostu nigdy nie trafilam na odpowiednia osobe. Martwi mnie to, ze zawsze chcialam zalozyc rodzine miec kilkoro dzieci, a na razie sie na to nie zapowiada. Moze jestem niedzisiejsza i robie zle, ze czekam na kogos pokocham? Moze wystarczy tylko kogos lubic?

nie wyszlam za maz z szalenczej milosci, a raczej dlatego ze byl najlepszym kandydatem pod wieloma wzgledami, sposrod mezczyzn z ktorymi sie wczesniej spotykalam a nawet znalam. Byl zupelnie inny. Napewno bylo zauroczenie i zakochanie ale nie bylo tego wow i tych piorunow w spojrzeniach, natomiast bylo wiele wspolnych pogladow, poczucia humoru, szybko zrodzilo sie zaufanie i przyjazn. I tak sobie uwilismy gniazdko, zrodzilismy potomstwo i trwamy ze soba juz ponad 15 lat:) Samo lubienie to jednak za malo zeby sie wiazac na stale.

Miewalam kilka mocnych zauroczen ktore dosc szybko gasly. W mezu sie zakochalam ale nie byla to milosc od pierwszego wejrzenia, znalam go wczesniej z widzenia. Jednak sprawil iz spojrzalam na niego inaczej i sie zakochalam. Brałam ślub z miłości ale nie w tej początkowej, gorącej fazie związku (pierwsze 2-3 lata) tylko sporo później gdy naprawdę już dobrze się znaliśmy, gdy klapek ślepego zauroczenia nie było już na oczach, jako dojrzalsze i pewnie mądrzejsze osoby. Gdy wiedzialam ze zgadzamy sie w podstawowych kwestiach i planach. Brałam ślub z moja największą miłością i jednocześnie przyjacielem, najbliższa mi osoba.

Tak brałam ślub z miłości, to była miłość od pierwszego wejrzenia. Moje małżeństwo trwa już 23 lata i jest ok. Nie mam czasu się rozpisywać, wiec tak w skrócie.

Wiec jednak raczej z milosci... gratuluje Wam dziewczyny, bo o milosc od pierwszego wejrzenia mi nie chodzilo bo taka to glownie w filmach sie przydarza. Kiedy widze ile osob bierze sluby, laczy sie w pary, mam wrazenie jakbym byla z innej bajki, bo u mnie cisza. Moze jeszcze musze poczekac.

Ja mam 24 lata, owszem mam powodzenie, zawsze ktoś się kolo mnie kręcił, poznalam juz wielu facetów, miałam 3 związki ale nigdy nie byłam zakochana. Nigdy. Związki były bo mi się podobali Ci faceci fizycznie i z charakteru ale po jakims czasie zaczynalo mi sie z Nimi nudzic. Chcialam sie zakochac ale nie moglam, zawsze bylo tylko przyzwyczajenie, przywiazanie. Nigdy nie bylo tego ,,wow", motylkow w brzuchu, nigdy nie bylam tak na prawde szczesliwa :(. Krecily mnie najbardziej te pierwsze pocalunki, pozniej juz nawet calowanie z tym samym facetem nie jaralo mnie, bylo milo ale czegos brakowalo... I tak ciagle. Jestem zmeczona szukaniem, a nie szukam na sile, tylko sie rozgladam wokol... Boje sie, ze nigdy sie nie zakocham :( wszystko na to wskazuje, moje serce nie zna takich uczuc... Czy szukam mniej czy bardzisj aktywnie, jedno I to samo. Jesli kiedys wezme slub to zapewne z rozsadku, bo tez trudno trafic na fajnego faceta... Nie mowiac juz jak trudno o obustronna milosc. Czy ktos tez tak mial? Dluugo zadnych uczuc, brak nadzieji juz, az w koncu sie zakochal? Przywroccie mi wiare ze jeszcze moje serce mocniej zabije...wkoncu :(. Jest coraz gorzej, z wiekiem nasila się niezaspokojona potrzeba miłości, w pewien sposób zapelniam ja substytutami (czasem kogoś poznam, z kimś się poprzytulam, całuje, takie chwilowe relacje,bo brak mi czułości ). Ale to mi szczęścia nie daje...ehh