Moja mała obsesja, czy to normalne?

W domu mam cała kolekcje noży - nie wszystkie potrzebne, po prostu je zbieram, kiedy ktoś o nich mówi albo mnie o nie pyta czuje sie jakby mówił o chłopaku, w którym się zakochałam - takie dziwne uczucie po prostu. Jestem wtedy podekscytowana, podenerwowany, mam podwyższony głos, gadam jak naćpana :D słowa o nich same wychodzą mi z ust, nie zastanawiam się nad tym, co mówię. Nie wspominając o tym, ze mogłabym gadać o nich godzinami. Mam małego bzika na ich punkcie, szczególnie na tych największych, ładnych, szpiczasto zakończonych i z dość szerokim ostrzem. Kiedy któryś mo zginie, wpadam w panikę i szukam go dotąd, aż go nie znajdę. Często wyobrażam sobie, po który bym sięgnęła w obronie własnej albo którego użyłabym do morderstwa i jak by to miało wyglądać, z najmniejszymi szczegółami - w jaki sposób bym dźgała, jak trzymała, wyobrażam sobie odblask światła poruszający się po krawędzi ostrza raz w jedna, raz w druga stronę, a później krew ściekająca z samego czubka. Gdybym mogła, ten jeden ulubiony chętnie nosiłabym wszędzie ze sobą, ale nie do końca mieści mi się w kieszeni torebki, nie mogłabym jej zapiać, a nie chce kłaść go luzem, bo najważniejsza rzecz musi mieć swoje miejsce.