poznałem kobietę pół roku temu.

39 lat. bardzo trudna. kobieta typu modliszka. nawet nie tyle że mnie pociągała, odczuwałem raczej podnietę płynącą z samego wyzwania, żeby ją okiełznać. oczywiście stosowała wobec mnie wszystkie swoje zagrywki, chciała mnie zniszczyć, płaszczyłem się przed nią, udawałem nadwrażliwego gościa, w jakiś sposób ją zdobyłem. w końcu wbiła mi nóż w plecy. czekałem na ten moment. mój perwersyjny plan miał bowiem drugie dno. otóż kobieta wychowuje samotnie córkę, dziewczyna ma 18 lat, jest jej oczkiem w głowie. córka mnie bardzo lubi, trochę za plecami jej matki weszliśmy w bardzo zażyłe stosunki. omotałem ją, mam na nią ogromny wpływ, jej matka nie zdaje sobie sprawy z tego jak blisko jesteśmy, że mamy cały czas kontakt ze sobą, że się widujemy. córka nie zdaje sobie sprawy z tego, że jestem gotów poświęcić ją dla zemsty na jej matce. właściwie to już jest ode mnie całkowicie zależna. czekam na odpowiedni moment, żeby dać jej matce do zrozumienia, że jestem w stanie zniszczyć najdroższą jej osobę. mam jednak pewne opory. nie wiem czy dobrze robię. tak bardzo bym chciał żeby mnie potraktowała poważnie. bo chcę dobrze dla niej i wierzę, że jesteśmy dla siebie stworzeni. muszę ją jednak trochę zgnoić, czuję się do tego przez nią zmuszony. nie dała mi wyboru.