Przegrałam życie w wieku 28 lat

Nic mi się nie układa i nie mam już sił do dalszej walki. Nigdy nie będę typem lidera, który odnosi ciągle sukcesy, bo tacy jak ja są z góry skazani na porażkę.

e tam głupoty gadasz nie kazdy musi byc liderem bo i po co,grunt spokojnie i z miłością przezyc zycie,miec rodzine, wsparcie bliskich, dobry kontakt z rodzicami i rodzenstwem, spokojną pracę i zdrowie,:)

dopiero zycie przed toba opamietaj sie dziewczyno a liderzy to maja przekichane wieczny stres i strach by nie spac z drabiny lepiej sie gruntownie zastanow co jest celem zycia napewno nie bycie liderem mysl troche

najwazniejsze jest : uczciwosc i czyste sumienie ,że nikt przez nas nie płacze, wystaczy normalna praca i dobre stosunki z rodziną, umiejetność wybaczania i umiejętność kochania a i zdrowie

hej, glowa do gory. Usmiechnij sie, jeszcze duzo zycia przed Toba, duzo do odkrycia. Nie jest wazne parcie po szczeblach kariery, tylko ludzie, ktorymi sie otoczasz, emocje, ktore budujesz. Otworz swoje serce, czyn dobre rzeczy dla innych, czasem zwykly usmiech wystarczy. Zobaczysz, ze dobre uczynki sprawiane innym sprawiaja, ze dusza jest lzejsza, swiat staje sie bardziej kolorowy. Jesli bedziesz skupiac sie tylko na sobie, stawiac sobie wysokie cele, nie patrzac na innych i otoczenie, zawiedziesz siebie. Nie sztuka jest byc wysoko, sztuka jest miec rece, ktore zlapia Cie z wysokosci.

Tylko bycie na świeczniku by mnie uszczęśliwiło. Chciałabym być popularna, cieszyć się sympatią różnych ludzi, otrzymywać dużo uwagi. Robić karierę, być jedną z tych młodych i zdolnych. Tymczasem jestem gównem. Gównem, które nie ma nadziei na lepsze jutro.

I jako g****o możesz być szczęśliwa, na gówniany sposób, wystarczy być optymistką :-P

Większość ludzi tak ma przecież