czy dobrze myślę?

Piszę tu, żeby podzielić się swoją refleksją. Z jednej strony niby chciałabym mieć kogoś, z drugiej - widzę na przykładzie znajomych, że wszystko jest ulotne i chwilowe. Wielkie miłości po kilku latach przechodzą, pojawiają się poważne kryzysy, mężczyźni mają romanse, kobiety wówczas odchodzą od zmysłów, bo zazwyczaj mają razem kredyt na dom, małe dzieci, zarabiają gorzej od mężów... Zastanawiam po co mi to, mam wrażenie, że ludzie udają, że wszystko jest ok i że jestem szczęsliwsza od nich będąc wolną, od nikogo niezależną osobą,. Wiem, że są szczęśliwe wieloletnie małżeństwa, ale ile % wszystkich? I ile z nich żyje na pokaz i nie przyznaje się po prostu przed innymi, że coś nie gra? Mam 25 lat, zastanawiam się nad skupieniem na dalszej nauce, rozwoju i pracy zawodowej, a odpuszczenie związków, żebym potem za 10 lat nie żałowała... Co o tym sądzicie? Jakie macie spostrzeżenia? Mi się oczy otworzyły odkąd zaczęłam pracować z kobietami 30+... co chwilę przewija się temat romansu jej męża

nie jestem pewna, czy da się tak kalkulować :) miłość to miłość, od tego co ludzie z nią robią, zależy jak się im życie układa; piszę jako dużo starsza osoba od Ciebie i nie mam męża, rodziny czy kredytu. Czy jest lepiej? Nie mam porównania :). Czy tak wybrałam? W pewnym sensie tak. Czy myślę co by było gdyby? Jasne, że tak. Z tą chyba różnicą, że, mogę tylko gdybać, mnie dziś trafiła się miłość, inaczej bym się z nią obeszła, niż jak byłam młodsza. Czy żałuję? Może baśni o tym jak by mogło być a nie jest, poza tym, żałowanie samo w sobie jest nielogiczne :). Więc summa summarum - idź za głosem serca, cokolwiek Ci podpowie, wie lepiej niż ktokolwiek tu na forum :)