Moje dziecko jest nie chce się samo bawić

Mam w domu 3 latke i mam je dosyć,potrzebuje cały czas uwagi.Ugotowanie obiadu graniczy z cudem,bo nie pozwala stanąć mi przy kuchni,nie może przecież obierać ziemniaków czy kroić mięsa.Ciągle próbuje odwrócić moją uwagę od gotowania. Na placu zabaw moja córka nie chce zjeżdżać czy bawić się w piaskownicy. Nawet jak zajmie się rysowaniem to ciągle ktoś musi być obok i najlepiej pomagać w rysowaniu.Bawiąc się klockami,muszę budować wieże z nią.Mam już jej dość, chce wrócić do pracy a boje się co będzie w przedszkolu. Czekam aż wróci mąż z pracy i mam ochotę uciec z domu. Co mam z tym zrobić,gdzie popełniłam błąd??? Pomocy!!!

Nic mi nie mów! Mam w domu 4 latka,nie chce się bawić ale ja ciągle go nosiłam na ręku jak był mały a drugą ręką obiad szykowałam.. Rozumiem Cię,bo też mam ochotę momentami wsadzić to moje dziecko do kojca. Chyba nic nie zrobimy teraz,musimy się z tym pogodzić,idzie wiosna, wychodź z nim na zewnątrz i niech się wybiega.trzymaj sie mamuśka

Idzie lato a nie wiosna! A wy rozpieściłyście swoje dzieci i macie co macie...

Ona nie ma zadnych koleżanek ?

Ja mam 2latka i roczniaka i nie mam problemu. Biore podwojny wozek ide na spacer spotykam sie z kolezankami wypuszczam ich w parku biegaja z dziecmi i wracam do domu. Mam podwojny wozek. Wiadomo, ze przy roczniaku jeszcze biegania jest ale nie narzekam. Czasem jak placza to chwile poplacza i przestana nie daje sie im ze tam powiem. Moze w tym problem :)

Ma ale bawi się tylko jak jestem obok,nie potrafi długo bawić się z koleżanką,muszę wymyślać zabawy

Sama się bawi, ale ty musisz być w pobliżu, czy też nie potrafi sobie zorganizować zabawy?

Może ma jakieś lęki, że ją opuścisz? Nie ma żadnego urazu z przeszłości ?

Myślę,że nie ma żadnych lęków, jesteśmy rodziną 2+1, nie ma rodzeństwa. Ale przecież 3 latka chyba powinna zająć się już sama sobą ?

up też jestem ciekawa

Powinna jak jest nauczona, jeśli od urodzenia matka nadskakuje dziecku, wymyśla co chwilę nowe zabawy i rozrywki to jak dziecko ma się nauczyć. Dziecko musi się ponudzic, ale matki od razu wymyślają zajęcia. Małymi kroczkami, po 5 może 10 min zostawiaj ja sama, ale bądź w kontakcie wzrokowym. Klocki w kuchni kiedy gotujesz, w końcu się nauczy. Zabawki kreatywne. Moja czterolatka zapomina o mnie i całym świecie kiedy dostaje ciastoline.

Rozumiem Pani rozterki. Myślę, że nie ma sensu niepotrzebnie zadręczać się i zastanawiać, gdzie wcześniej popełniło się błąd. Zgadzam się z wpisem napisanym przed moim. Przede wszystkim trzeba pozwolić dziecku na ,,nudę''. Wtedy nauczy się samo szukać sobie zajęcia. Jednak uważam, że nie zawsze należy kupować dziecku kolejne kreatywne zabawki. Z powodu ich nadmiaru może ponownie oczekiwać nadmiernej pomocy dorosłych. Moją tezę potwierdza stwierdzenie ,, Dlatego wielu dorosłych: ,,obsypują dziecko zabawkami edukacyjnymi, lecz nie pokazują, jak można się nimi bawić. Ponieważ maluch psuje je i porzuca, stwierdzają : Produkują teraz nic nie warte zabawki... Konsekwencją takich i podobnych zachowań jest to, że zabawa, która miała rozwijać i uczyć pożytecznych zachowań, staje się źródłem frustracji dziecka i dorosłych zajmujących się jego wychowaniem'' zawarty w książce adresowanej do rodziców pt,, Dwulatki i trzylatki w przedszkolu i w domu' - Jak świadomie je wychowywać i uczyć'' autorstwa Edyty Gruszczyk - Kolczyńskiej oraz Ewy Zielińskiej, która zawiera ciekawy rozdział mówiący o tym ,, O co trzeba zadbać, aby dzieci bawiły się mądrze i długo'' Znajdzie tam Pani również inne ciekawe wątki dotyczące dzieci 3 letnich. Także odpowiedz na to jak poradzić sobie ze zbliżającym się pójściem dziecka do przedszkola, w podrozdziale o adaptacji dziecka, gdzie zostały spisane ,,konkretne i sprawdzone sposoby przygotowania malucha do przedszkola'' Gorąco ją polecam. Jestem również zwolenniczką rozmów z dzieckiem od samego początku. Powinno się mu tłumaczyć, że ,,Mama i tata mają swoje zajęcia i nie zawsze mogą się z Tobą bawić''. Dzieci naprawdę wiele potrafią zrozumieć. Aby zaradzić coś na obecną sytuacje, jak radzi Pani z wpisu wcześniej, również uważam że należy zostawiać córkę na parę minut samą w pokoju pod jakimś pretekstem. Potem po powrocie chwalić, ale tak po prostu mimochodem powiedzieć, że ładnie umie bawić się sama. Z czasem należy ten samodzielny czas dziecka wydłużać i jedynie ładnie się uśmiechać, czy nawiązywać kontakt wzrokowy. Co pozwoli dziecku wejść w naturalny tryb samodzielnej zabawy. Jeśli nie od razu to się uda to na początku zwiększać dystans dzielący Panią i córkę w pokoju. I postępować jak opisuje wcześniej. Możliwe, że na początku dziecko będzie się buntować i płakać. Nie należy na to zwracać uwagi. Pamiętajmy, że działamy dla jego dobra. Wiem, że może to być odebrane jako działanie ,,bez serca’’. Ale od początku należy uczyć dzieci samodzielności. W dłuższym dystansie czasu, jeśli o to nie zadbamy nasze dziecko będzie co raz bardziej oczekiwać od nas zaangażowania w swoje sprawy. A gdy pójdzie już do szkoły może mieć problemy np. z odrabianiem samodzielnie prac domowych. Oczywiście słusznie uważa Pani, że angażowanie 3 latki w czynności kuchenne jak obieranie ziemniaków czy krojenie mięsa jest niebezpieczne. Jednak nic nie stoi na przeszkodzie, żeby dać małej garnek i łyżkę aby mogła ugotować obiad dla swojego misia. Więcej informacji na poruszony temat zawiera także artykuł: wklejam link: http://www.sosrodzice.pl/moje-dziecko-nie-chce-sie-samo-bawic/ Mam nadzieje, że mój wpis okaże się w jakikolwiek sposób pomocny. Powodzenia.