Jak poradzić sobie z upartymi rodzicami?

Witam. Mam 19 lat i mam ogromne problemy w porozumieniu się z rodzicami. W tym roku skończyłam szkołę, od października idę na studia, mieszkam z rodzicami. Tata pracuje daleko od domu, przyjeżdza co parę tygodni na tydzień, mama jest cały czas w domu. Problem polega na tym, że w ogole nie mogę się z nimi porozumieć. Mam 19 lat, a oni wciąż nakładają na mnie szlabany za błahostki (powiedziałam, że wrócę około godziny 1, wróciłam 1:10, już szlaban). Zawsze gdy wychodzę, to mówię gdzie idę, z kim będę i około której wrócę. Tylko że zawsze jak mówię że wrócę koło np 12 To o godzinie 12:01 mama już dzwoni i robi mi awanturę. Ciągle się kłócimy ponieważ rzekomo nic w domu nie robie (wszystko zawsze jest wysprzątane i jeśli zostanę o coś poproszona, jest to wykonane). Kwestia chłopaków. Powiedzieli że mogę mieć chlopaka jak skoncze szkolę średnią, slowa dotrzymałam. Jest ktoś, z kim się spotykam jednak z rodzicami wciąż się o to kłócę. Nie wiem już jak do nich dotrzeć, rozmów było wiele, przedstawiałam swoje stanowisko, oni swoje, rzekomo mnie rozumieli jednak za chwilę znów klotnia o to samo. Ostatnio wrocilam 15 minut po umowionym czasie, dostałam szlaban, zostałam zwyzywana od najgorszych, usłyszałam że się nie szanuję itp.

Ciężka sprawa Ale może ciągle rozmowy coś zdzialaja albo się wyprowadz

I tak od października idziesz na studia, przepękaj wakacje a potem ważniejsze rzeczy mów im przez telefon. Szlabanu Ci już nie dadzą

W sumie to ja się zaczęłam dogadywac z rodzicami dopiero jak urodziłam dziecko. W sumie jak poznali mojego chłopaka i mu zaufali to tez mogłam wracać, o której mi się chce jeśli byłam akurat z nim :P Jak nie wracałam na noc to pisałam sms "śpię u *tu imię koleżanki, u któej akurat spałam*, wrócę jak się wyśpię". Na początku były awantury, ale potem się cieszyli, że mówię chociaż gdzie jestem :P

To że idę na studia nie ma akurat nic do rzeczy, bo studia mam na miejscu i będę wciąż mieszkać z nimi. Dziecko to ja może urodze za jakieś 7 lat, bo mi się nie spieszy, więc tyle lat kłótni ciezko bedzie wytrzymać psychicznie bo z dnia na dzień jest coraz gorzej.

Musisz się postawić. Możesz ich też okłamywać, ale to męczące. Powiedz mi, jak planujesz wrócić o 1 to nie możesz mówić, że wrócisz o 3? Jak wrócisz 1:10 to będą zachwyceni, że mają grzeczną córeczkę. Trochę to chore i nadal się nie uwolnisz, ale trudno. Ja na Twoim miejscu wybrałabym studia gdzieś daleko, ale no cóż, podjęłaś taką a nie inną decyzję. Bylebyś w ogóle męża znalazła...

Nie ma sensu mówić że wroce o 3, bo będzie non stop kłótnia, że to za późno itp mimo, że faktycznie wracalabym o 1. Już tak próbowałam, i niestety z marnym skutkiem. Denerwuje mnie to strasznie, bo niektóre dzieci mówią że wychodzą i tyle ich widzieli. A są to zazwyczaj osoby 15-16 lat. Ja mam 19 i mówię zawsze gdzie jestem, z kim, do której tam będę i w jaki sposob wrócę. Niestety jak widać to nie wystarcza i wciąż jest konflikt. Rozumiem, że się martwią, ale zawsze słowa dotrzymuję a oni wciąż zaufania do mnie nie mają, mimo, że nigdy tego zaufania nie nadużyłam. Jedynie takimi spoznieniami parominutowymi.. Stawiam się i to bardzo, ale oni powiedzieli że dopóki jestem na ich utrzymaniu i z nimi mieszkam to będą się wtrącać i mam ich słuchać. Co do studiow, nie wybrałam gdzieś dalej, ponieważ musiałabym sama zarabiać na mieszkanie i życie, a kierunek który mnie interesuje jest tylko na studiach dziennych. Ciężko zatem pogodzić studiowanie dziennie i taką pracę, żeby faktycznie na to życie wystarczało. Jestem uwiązana

wyprowadz sie

mialam tak samo ale poszlam na studia daleko i sie skonczylo