Czy mam prawo marzyć o miłości?

Jestem facetem. Lat 28. Nauczyciel w małym miasteczku. Uczę historii, ratuję zabytki, piszę książki (i je wydaję), jestem drużynowym harcerskim, angażuję się społecznie. Mieszkam z rodzicami, tata ma już 86 lat. Jestem jedynakiem i nie wyobrażam sobie, żeby się wyprowadzić i zostawić ich samych. Jestem sam. Dodatkowa komplikacja, to fakt, że jestem gejem. Od 4 lat nie spotkałem się z nikim na randce, nie trzymałem za rękę, nie całowałem itd. Jedynie mam konto na portalu randkowym, ale nie mam perspektyw na spotkanie z kimś, a co dopiero związek. Czasem chce mi się płakać, gdy widzę wokół pary. A ja nie dość, że nikogo nie mam, to nie mam szans poznać. O orientacji wie kilka osób, znajomi ze studiów, którzy rozjechali się po Polsce. I mama, która tego nie akceptuje, kazała mi się leczyć. Temat tabu w domu. Czy ja mam prawo w ogóle marzyć o miłości, związku, byciu szczęśliwym?