Problem z nawiązywaniem znajomości

Hej, mam problem. Jestem osobą bardzo nieśmiałą, wręcz mam elementy fobii społecznej. Staram się z tym walczyć, ale jeszcze gorzej jest, gdy chodzi o relacje męsko-damskie. Jestem już kilka lat po 20, a nie miałam chłopaka, bo tylko gdy któryś zwróci na mnie uwagę, uśmiechnie się, podchodzi czy cokolwiek- ja peszę się okropnie, zaczynam się wręcz trząść z nerwów, mówić nieskładnie.. najgorzej jest, gdy jakiś mi się spodoba.. owszem, po czasie i po lepszym zaznajomieniu to uczucie stopniowo mija, jednak potrzeba mi na to naprawdę dużo czasu. A wiadomo- liczy się pierwsze wrażenie, a ja dużo na tym tracę.. Nie wiem, czemu tak jest, bo do najbrzydszych nie należę.. ale ta nieśmiałość.. zazdroszczę dziewczynom, które umieją flirtować... pośmiać się z nowo poznanymi facetami.. poderwać ich, jakoś zagadać... i które nie wyglądają przy tym, jakby stresowały się jak przed jakimś publicznym wystąpieniem.. jak to zmienić?? Jak pokonać te reakcje??

psycholog zna sposoby:)

poza tym wrzuc na luz bo za bardzo Ci zalezy i tzreba się dowartościować czymś jakiś drobny sukces, może jakiś kurs? i nalezy zrozumiec że nic na siłę bo czy jest chłop czy nie to można bez niego życ to nie może byc nr jeden - priorytet tylk owykształcenie i praca a chłop i tak sam się znajdzie z czasem bo kazda potwora znajdzie amatora zobaczn a wirtualnej zdjęcie siostry aktora Zamachowskiego taka potwora a męza ma takze sama widzisz:)

tu nie chodzi o dowartościowanie się, bo w życiu uczelniano- zawodowym odnoszę sukcesy, znam swoją wartość, wiem, że jestem dobrą osobą.. wiem też, że nie najbrzydszą.. sylwetkę mam ok.. tylko chodzi o ten paraliżujący lęk, gdy poznaję faceta, który mi się podoba.. przy innych aż tak się nie spinam.. a przy tamtych wychodzę na jakąś nienormalną, niemiłą, bo się nie odzywam... peszę się, spuszczam wzrok, uciekam, udaję, że ich nie widzę, więc oni myślą, że nie jestem zainteresowana.. a gdy już dochodzi do wymiany zdań, to śmieję się nerwowo cały czas, gadam głupoty, przekręcam słowa... kilka dobrze rokujących znajomości już przez to straciłam.. tak, wiem, psycholog- ale znam się sama na psychologii, wiem, że mam problemy z fobią społeczną, no ale na wizytę u psychologa w tym momencie mnie nie stać, bo kończę studia i dopiero będę szukać pracy.. poza tym wstydzę się przed rodziną, że jak się dowiedzą, to mnie wyśmieją albo za psychiczną będą uważali..