A ja napiszę odwrotnie.Miałam 26 lat jak urodziłam i teraz uważam ze za wcześnie

Dziecko planowane, bardzo bardzo chciane. Już po kilku miesiącach wymiękałam, teraz mały ma rok. Nikt nam nie pomaga, mąż dużo pracuje. Myślimy o opiekunce, by przychodziła trochę pomóc. Ale nie o tym miałam móœić: otóż strasznie tęsknię za wyjściami tylko z mężem, za brakiem wyczerpania psychofizycznego oraz brakiem stanu ciągłej gotowości, napięcia i kontrolowania z oczyma dookoła głowy. To męczy fizycznie i psychicznie. Kocham swoje dziecko, ale teraz widzę że mogłam poczekać dłużej. Może miałabym stabiniejszą sytuację na rynku pracy chociaż.

I choć za kilka lat miałabym nawet mniej siły, to myślę że przynajmniej czułabym się że się bardziej ''wyszumiałam", najeździłam, nachodziłam na miasto (Warszawa) z meżem...choć w sumie apetyt rośnie w miarę jedzenia a nie ginie... Pocieszcie mnie że za 5 lat byłabym tak samo zmęczona, tak samo tęskniłabym za wolnoscia, a moze nawet bardziej? Bo wtedy mialabym za sobą więcej lat wolności i bardziej byłabym przyzwyczajona...

A wieku 40 lat poczujesz, że ci czas ucieka i będziesz się cieszyć, że urodziłaś kiedy urodziłaś. Taka prawda.

Jeszcze jedno. Człowiek nigdy nie ma poczucia, że się wyszalał. Chyba, że używki i puszczanie się na lewo i prawo, były na pierwszym miejscu.

11:46 No wąśnie nie wiem...czytałaś jak tu na kafe starsze matki chwalą sobie późne macierzyństwo?

dziś Ja mam poczucie ze sie wyszlalam, nacieszylam mezem itd. Na dziecko zdecydowalismy sie dopiero po 6 latach naszego malzenswta. W tym okresie pojezdzilismy troche po swiecie, porandkowalismy itd. Mialam az 32 lat jak rodzilam. Maly ma 3 lata jest coraz latwiej. tez mialam nieprzespane noce -2 lata. Po roku maciezynskiewgo wrocilam do pracy. jest ciezko ogranac wszytko ale nie mam swidomosci, ze cos mi umknelo. Po studiach w wieku 25 lat jak koezanki masowo rodzily dzieci to ja im w duchu wspolczulam i tylko modlim sie zeby nie zaliczyc wpadki.

Ja urodzilam rok temu w wieku 25 lat i szkoda ze nie zdecydowalismy sie wczesniej maly ms rok i juz mozna sie z takim szkrabem swietnie bawic nie moge sie doczekac kiedy bedzie mial ze dwa lub trzy latka i bedzie mozna z nim wszedzie isc pojechac na wycieczke itp super sprawa

12:49. Te bzdury? Oczywiście, że czytałam. Tylko jakimś dziwnym trafem, one bardzo szybko wracają do pracy, bo je to przerasta :). Sama mam 40 lat i uwierz, późne macierzyństwo, to wcale nie jest taki miód, jak one opisują. Niby wszystko fajnie, mam to upragnione dzieciątko, które odkładałam tyle lat, ale organizm już nie ten. W wieku 20 lat, kiedy przez miesiąc zarzuciłam domowy fitness itp. nie odczuwałam wielkiej różnicy w samopoczuciu. A teraz wystarczy mi nie ćwiczyć 2 tygodnie i wszystko boli, jestem ospała, szybciej tracę kondycję itd.

Jak pierwsze dziecko to najlepiej do 25 rodzić

Autorko mialam tak samo. Urodziłam w wieku 25 lat i żałuję że tak wcześnie. Nie chodzi o zmęczenie. Takie uczucie że straciło się ta wolność, że już nigdy nie będzie takiego luzu jak kiedyś, że za mało zwiedziłam. Z wiekiem przeszlo. Tym późniejszym macierzynstwem bardziej się delektowalam.

Ja urodziłam w wieku 27 lat i nie żałuję,mam stabilną pracę. Jestem wyczerpana, mąż pracuje ja nie mam pomocy znikąd. Nigdy nie miałam potrzeby wyszumienia się.

A ja myślę, że w każdym wieku było by to samo. Ot jesteś zmęczona i znudzona rutyną. Ale będzie lepiej, im dziecko starsze tym jest ciekawiej i ciekawiej można spędzać czas. Robi się też bardziej samodzielne i nie trzeba mieć oczu dookoła głowy :) będzie lepiej, uwierz mi :)wszystkiego dobrego :)

Chcesz wyglądać seksownie i atrakcyjnie? Chcesz cieszyć się wspaniała sylwetką? Chcesz pokazać wszystkim, że możesz się zmienić? Wejdź na stronę najlepszego Trenera w Polsce: www.igortreneronline.pl Innowacyjne metody treningowe, nowoczesne plany żywieniowe, fachowa suplementacja. Podejście, które o lata świetlne wyprzedza konkurencje! Dzięki nim zmiany zachodzą ekstremalnie szybko! Wejdź na stronę najlepszego Trenera w Polsce: www.igortreneronline.pl który w ciągu tygodnia odmieni Twoje życie! Pozbądź się tłuszczu na zawsze, zbuduj piękna smukłą sylwetkę lub wspaniałe muskularne ciało! Pokaż na co Cię stać i wejdź na www.igortreneronline.pl !

Ja urodziłam mając 24 lata i żałuję, że nie zrobiłam tego w wieku 20. Syn miałby już 8 lat. Ma 4 i nadal jestem częściowo uwiązana a już 30 na karku, ja bez pracy bo z racji tego ze syn często lapal infekcje musielismy zrobic przerwe z przedszkolem i to nie byl tylko katarek czy przeziebienie ale zawsze cos co konczylo sie szpitalem 3 razy w ciagu pol roku. Nie mamy pomocy ze strony dziadkow czy kogos z rodziny wiec wolne w pracy kiedy syn byl chory czyli 2-3 tygodnie musialam brac ja zeby z nim zostac. Nie zaluje ani chwili odkad mam dziecko ale zaluje,ze nie zdecydowalam sie na nie wczesniej ;)

Pierwsze ur w wieku 24 lat i git. Drugie w wieku 33, dziecko ma pol roku a ja sie ogarnac nie moge, wszystko na wariata. Tyle, ze pierwsze malenstwo bylo bardzo spokojne, bezproblemowe i rzadko chorujace. A drugie potrafi dac popalic. Wczesniej mieszkalismy na 1 pietrze, a w chwili obecnej na 4 bez windy, a to duze utrudnienie.

Hej, ja też miałam 26 lat (i 2 miesiące) jak urodziłam dziecko. Pierwsze i jedyne. Przez pierwsze ze dwa lata uważałam, że to jednak było nieco za wcześnie ... absolutnie nie żałowałam, ale takie myśli miewałam czasem. Teraz dziecko ma 11 lat. powiem krótko -od dobrych 5 lat jest super. no wiadomo, są dnii gdy są mega dąsy, fochy i sceny początkującego nastolatka, ale ogólnie- super. i się bardzo cieszę że jest jak jest. nie wyobrażam sobie mieć teraz jakiegos trzylatka, albo zgroza, niemowlaka. znowu jest jakas wolność. można z dzieckiem normalnie porozmawiać, prawie o wszystkim. od lat nauczony spać u dziadków, czasem u kolegów (i koledzy czasem u niego). gdy on u kolegi, my na kolację/imprezę/koncert metalowy... u dizadków rzadko śpi bo dzieli nas 300 km. ale w szkolne wakacje jest u nich zawsze na tydzien u jednych i zaraz potem tydzien u drugich, od kiedy miał 6 lat

Na pewno dla dziecka lepiej miec mloda mame, ale macierzynstwo definitywnie konczy mlodosc, nie chodzi o wyszumienie typu uzywki i imprezy do bialego rana, ale wszelkie podroze i inne zainteresowania, bo dziecko ma byc najwazniejszym i jedynym zainteresowaniem.znam kobiety ktore po urodzeniu dziecka wysprzedaly wszelkie rowery narty i rolki aby jedynym sportem bylo dreptanie po podworku.jedna utalentowana wiolonczelistka porzucila zupelnie granie i teraz budzi sie po.latach jak dzieci podrosly, ale ma problemy ze zdrowiem i nic juz nie moze.tak pod 40 mysle ze juz sie jest brzydka i ruszac sie nie mozna za bardzo wiec chyba lepszy czas zeby utknac z dzieckiem w 4 scianach niz mialoby sie przeznaczyc na to najpiekniejsze lata zycia

Ja mam takie same przemyslenia z tym, ze urodzilam w wieku 30 lat a moglam jeszcze te 5-7 lat pozniej. Zyskalaby na tym znacznie moja pozycja zawodowa.

I tak uważam że rodzenie w wieku 20+ lat jest najlepszą z możliwych opcji ale ryczących niepogodzonych 40 stek nie przegadasz :D

Co kto lubi. Ja pierwsze dziecko urodziłam w wieku 22 lat, na studiach, drugie- po 30-tce. I żałuję jedynie że na drugie zdecydowałam się tak późno, mieliśmy w planach troje, ale chyba już odpuszczę. Przy pierwszym miałam energię na wszystko, studia, dorywcze prace, prowadzenie domu, nawet targanie wózka po schodach nie było problemem, wychodziłam zdecydowanie częściej i na dłużej niż z młodszym. Po prostu mi się chciało, na wszystko miałam czas. Byłam też na pewno bardziej beztroska, mały był targany z nami na wszystkie wyjazdy, małe i duże i świetnie się przy tym bawił. Nie będę ściemniała że nic się nie zmienia- wszystko się zmienia i staje na głowie, ale z bycia z dzieckiem można mieć niesamowitą satysfakcję i radość, tylko trzeba mieć na to energię. Chociaż sytuacja finansowa jest teraz zdecydowanie lepsza, myślę że starszy dostał od nas więcej niż teraz młodszy. W momencie kiedy kończyłam naukę, on poszedł do przedszkola, rok jeszcze pracowałam na pół etatu, potem mogłam się rozkręcić z normalną pracą. Byliśmy dalej młodzi kiedy dziecko poszło do szkoły, bez problemu zostało z babcią, pojechało na pierwszy wyjazd "zuchowy", generalnie nie wymagało specjalnej obsługi, niańczenia, stało się fajnym towarzyszem w domu, na wyjściach, w rozmowie, mogliśmy znowu nabrać wiatru w żagle... Pewnie że dojrzałe macierzyństwo też może być szczęśliwe, po prostu po latach pracy, nauki i ogarniania wszystkiego nie mam aż tyle wigoru żeby działać z taką energią. A już na pewno nie mam tyle cierpliwości. Jak młodszy będzie na tym samodzielnym etapie- my będziemy ok. 40-tki. Wiem że to dalej zaledwie "średni wiek", i dalej dużo można, po prostu- widzę więcej plusów wczesnego, bardzo wczesnego macierzyństwa. Czasu we dwoje mieliśmy dla siebie trochę przed ciążą, a przyszedł znowu właśnie w momenci kiedy dziecko podrosło, dzikie imprezy i nocne eskapady na miasto to dla mnie były zupełnie smarkate lata, może jeszcze zrywy z wczesnego okresu studiów, ale jak patrzę po znajomych- dalej funkcjonuje model studenta który w wieku ok. 25 dalej mieszka z rodzicami, ewentualnie w finansowanym przez nich pokoju, dorabia dorywczo i ogólnie cieszy się beztroską i dzieciństwem. W jakim się wieku nie zdecyduje na dziecko- zawsze pociąga to za sobą konsekwencje w postaci większej ilości obowiązków i mniejszej swobody, nie wiem czemu mniej dotkliwe miałoby to być w późniejszym wieku. Spontaniczny seks, randki, wypady we dwoje w plener, spotkania ze znajomymi, koncerty i imprezy, to nie jest domena ludzi w wieku 20+, no chyba że w średnim wieku zamierzacie wbić się w bambosze i usiąść do oglądania "Trudnych spraw" i "Tańca z gwiazdami", ewentualnie spotkać się u cioci na imieninach w ramach rozrywek specjalnych. To wszystko o czym pisze autorka dokładnie w ten sam sposób męczy w każdym wieku. Można stereotypowo zakładać że w młodszym ma się więcej obowiązków, ale w starszym- słabsze zdrowie i mniej siły. Przy obojgu dzieciach pierwsze miesiące z nieprzespanymi nocami, karmieniem, przewijaniem, gadaniem pół dnia tylko do zaślinionego niemowlaka, były ciężkie fizycznie i psychicznie i wymagały pewnej adaptacji.

Ja urodziłam w wieku 30 lat i uważam że za późno ..... Wydaje mi się ze na macierzyństwo nigdy nie ma idealnego czasu dlatego coraz więcej ludzi z tego rezygnuje. Gdy się ma dzieci i właśnie nikogo do pomocy to zawsze jest ciężko .Ja mam dwójkę dzieci z 4 letnia różnica wieku i uważam ze to za duża różnica bo jeden już w szkole a drugi przedszkole .....ale niestety życie się różnie układa.

Ja pierwsze dziecko w wieku 25 lat i za wcześnie. Mogłam poczekać jeszcze 5 lat. Drugie już po 30tce. Różnica ogromna.

Ja urodziłam tuż przed 34 urodzinami. Byłam już po jednym późnym poronieniu. Ciąża trudna, dziecko wcześniak. Dzień w dzień rehabilitacja, ciągłe infekcje, bieganina po specjalistach. Tak wygląda pierwsze 1,5 roku i końca nie widać. Babcia jedna daleko, a druga boi się z nim zostać sama na 30 minut. Nigdy nie lubiłam imprez, ale nie o to chodzi. Urodziłam w takim wieku, że zobaczyłam już trochę świata, miałam za co dziecko utrzymać, a i tak macierzyństwo bywa wyczerpujące. ZAWSZE tęskni się za czasem bez dziecka. Każde wyjście z domu to logistyka. Pierwsze miesiące i największa moja rozrywka to było wyjście do piekarni. Nie mogę tak po prostu wyjść z domu do głupiej galerii handlowej bez wcześniejszego uzgodnienia z mężem. Na szczęście on dużo pomaga, ale znam takich co to dziecko ma rok, a oni z nim na spacerze wózkiem nie byli, bo się boją, Tęsknię za spontanicznymi weekendowymi wycieczkami, z koleżanką na kawę nie mogę się zgadać od miesięcy. Kocham dziecko, nie żałuję niczego, ale tęsknić za beztroską będziesz i mając lat 20 i 40, bo życie z dzieckiem, niezależnie kiedy zostałaś matką jest po prostu inne. Zawsze.

Jeszcze ja z 9.00. Jak rodzisz w wieku lat 20-stu jeszcze studiując to często wydaje ci się, że dajesz radę, ale dlatego, że jak ty siedzisz na uczelni to dziecko jest np. z babcią. Młode mamy, nastoletnie czy studentki często inaczej nie skończyłyby szkoły.

Ja z 9.02 I nie żebym kogoś atakowała czy wytykała, ale trudno jest ogarnąć pracę, studia i dziecko w wieku np. 19 lat bez pomocy z zewnątrz.

Jrsli chodzi o odzyskanie wolnego czasu jak dziecko podrosnie.to juz.nie jest mlodosc, ktora jest najlepszym etapem zycia i ktora powinna byc wykorzystana na maxa.naprawde po 35 czlowiek sie wbija w bambosze i oglada taniec z gwiazdami, bo na imprezy nie wypada, wszedzie sama mlodziez, zdrowie nie na sporty ekstremalne, pojdziesz do H&M czy Cubusa kupic sobie ciuch a tam same nastolatki, pasowaloby raczej poszukac garsonki w sklepie drozszym dla nobliwych dam.Mozna grzebac w ogrodku o ile sie go ma.przy takim spowolnieniu mozna poswiecic wszystko dziecku, bo sie juz nie imprezuje, nie podrozuje ani nie dba o wyglad-sobie cos z lumpeksu a dziecku najlepsze firmowki.no i wspominac mlodosc ktora byla doskonala

Rozwalają mnie takie łaski jak autorka. Dzieci rodzi się po 20 roku życia, bo mlodszy organizm to zdrowszy organizm.

Jakoś ja urodziłam sporo po trzydziestce i moje dziecko jest zdrowe. Ja mam wiecej cierpliwości i co ważne kase mamy. Gdy urodziłam pierwsze byłam na studiach, nawet na pieluchy nie starczyło i gdyby nie rodzice kruchoby było z nami. Byłam nieciepliwa, robita między dzieckiem, a pisaniem magisterki, dorobilam się nawet kamieni na woreczku, bardzo chorowalam, bo organizm osłabiony. Syn też chorował, całe przedszkole to ciągle choroby, gdyby nie moja mama nie mogłabym pracować, a musiałam walczyć o pozycję zawodową po studiach. I z kasą było krucho. Dziś mąż dużo zarabisa, ja na wychowawczym i spokojna głowa. Dodam, że nie syna nie karmiłam piersi a, bo zwyczajnie nie miałam czasu na ściąganie pokarmu i siedzenie z cyckiem po nocach. Nieraz nie było mnie w domu całe dnie i wylam z tęsknoty za dzieckiem. Myślę, że trzydzieści lat to lepszy czas na dziecko, a drugie p o trzydziestce. Ja jestem bardzo zadowolona z tego, że drugie mam o wiele później.

Autorka nie skupia się na biologii, tylko na psychice, sytuacji życiowej etc.

Ja zaszłam mając 37, urodziłam mając już 38 lat. Pod względem wyszumienia, podróży - przeżyłam b dużo, "wszędzie byliśmy" i już mi się znudziły i imprezy i podróże. Dziecko przyszło we właściwym czasie. Ale mąż jest 10 lat starszy i przy dobrych wiatrach dziecko będzie miało 40 lat jak będzie się szykował na tamten świat, a ja 50, zakładając ze pożyje ok 90 lat. Tak ze tak.