Nie mogę wytrzymać forma opowiadania o mnie

I to już nie była miłość mimo wszystko. Czułam się jakby ona była moim oprawcą. Robiła wszystko żebym poczuła jaka jestem okropna i gorsza od innych. Porównując mnie cały czas do innych dzieci, które potrafią tamto i siamto, a ja nic nie umiem. Nie akceptując mnie i nie pozwalając mi być sobą niszczyła mnie. Moja psychika wysiadała. Nie byłam w stanie znieść swojego wyglądu, a ona jeszcze na mnie krzyczała za moje myśli samobójcze. Myślę, że potrafiłabym się sobie spodobać gdybym mogła tak na 100 % być sobą. Nie zamierzam w kółko słuchać ,,Ten czerwony jest za jasny, masz mieć ciemniejszy czerwony na włosach albo wcale,, oraz ,,Co ty na siebie zakładasz? Normalni ludzie się tak nie ubierają, jesteś jakaś psychicznie chora,,. Szkoda, że ona ma nade mną władze, bo też bym jej tak wszystko chętnie po komentowała i wtedy by zobaczyła jak to jest. Jak się wyprowadzę powiem jej co o niej myślę i wszystko się skończy. Jeśli dożyje, bo postaram się wcześniej zabić. Pretensje o moje oceny w szkole, ale jak ja mam się uczyć jak mi się nawet wstać i normalnie funkcjonować nie chce. Moja wina, że nie widzę w niczym sensu? Mam kilka rzeczy na których mi zależy, ale często się zastanawiam czy nie rzucić tego w p**du i być wrakiem zamiast człowiekiem. Nic nie czuć. Być na wszystko obojętna. Jak ona chce mieć kogoś kim może sobie pomiatać i układać tak jak chce to niech sobie lalkę kupi. Niech ją ubiera w to co jej się podoba oraz układa jej włoski żeby było ,,idealnie,,. I mówią, że matkę kocha się pomimo wszystko, ale ja bym nawet dla niej z krawężnika nie skoczyła. Czuje się jak czyjaś marionetka. Niewolnik. Nienawidzę siebie tak bardzo. Ale w dużej części ona zawiniła. Po co jej dziecko skoro tak mnie traktuje? Lepiej byłoby jakbym się w ogóle nie urodziła. Na co mi takie życie jak tego życiem nawet nie można nazwać.