Czy świat się kończy?

Tego mi trzeba. Chcę patrzeć w Twoje oczy pewnie i śmiało, ale z dużą wrażliwością dotykam z lekkim drżeniem delikatnych miejsc. Wznosi mnie ku słońcu, a gwiazdy bogatym blaskiem z ciemności wydobywają cudny widok piękności jej powabu. Płynie z wulkanu bez kontroli energia życia i obawy, a ja krzyczeć zaczynam. Cud chwyta mnie za szyję i obejmuje drugim wrażeniem na dnie wulkanu. Wulkan wydaje z siebie wszystko co ziemia daje. Mija czas, a wulkan swoją lawe i opary rozsiewa po łące oddając mile ciepło i ulgę. Otwieram oczy, a moj cud pełny gwiazd patrzy mi w oczy z pięknym bananem na ustach.