trudzenie

Boli. Chyba jednak bardzo boli i długo nie przestanie. Muszę iść przed siebie. Być sama. Niestety, ale stworzono mnie do takiej roli. Nie zastąpię niczym odrzucenia, a moja miłość musi powstać z trudzenia. Czasem mam na to siłę, wolę i otwarty umysł. Czasem czuję samotność do końca świata. Chciałabym być kimś bardziej kochanym, ale jestem tylko płotka w tłumie. Może to mnie w końcu zniszczy, a może się naumiem i przyzwyczaję. A potem zanim zniknę na zawsze to zaświecę tak jasno, że mnie wszyscy dostrzegą i już nigdy nie poczuję się przezroczysta. Tego sobie życzę.

piękny tekst

Buduję most. Widzę. Rozumiem. Wiem. Co inni cierpią i czemu ja. To nad tymi ziemskimi piekłami powstanie piękny most - będzie czysty, stabilny i wolny od toksyn tego smutnego świata. A jak przejdzie przez niego stado słoni to się nie zawali. Już nie, wytrzyma każdy ciężar, bo go dobrze zbuduję.

Dziękować Bogu, że są ludzie którzy czują, widzą i rozumieją więcej. Będę za Panią się modlić, by Pani trud wydał wielkie owoce .