Facet z parkingu

Czy ja aby nie popelniam błędu? Któregoś razu bardzo dawno temu wyszłam z pracy bardzo zmęczona i bardzo zła. Wsiadlam do samochodu i pozbawiona zupełnie życia położyłam głowę na kierownicy, pewnie miałam niekiepska minę do tego. W pewnym momencie kiedy podnosiłam głowę spojrzałam w bok a tam mężczyzna siedział w swoim samochodzie i widział wszystko, jak się zachowywałam co robiłam. W pewnym momencie zobaczywszy że się przygląda zebrało mnie na śmiech i uśmiechnęłam się do niego - to był taki przyjazny uśmiech nic wielkiego. Od tamtej pory czekał na parkingu a kiedy to zauważyłam zaczęłam szybciej wychodzić z pracy albo zupełnie później tak żeby go nie spotkać, bo tak bardzo wnikliwie mi się za każdym razem przygląda a mi chce się śmiać i śmieję się z tego. Ale nie wiem czy on wie że mój śmiech nie ma nic wspólnego z podrywem, po prostu śmieszy mnie ta sytuacja. Dodam jeszcze że on może być ode mnie młodszy nawet z dwanaście lat.

Ja na jego miejscu bym pomyślała że mu wpadłaś w oko i go w pewnym stopniu podrywasz.

Właśnie chodzi o to że nie podrywam go i nawet mi się ani nie podoba ani nie jest w moim typie. Zwyczajnie chce mi się śmieć bo widział mnie w sytuacji takiej obrazowej, takiej, haha śmiesznej.

Ten gość mi się przygląda jakos dziwnie, jak zahipnotyzowany. Jak mam się nie śmiać. Normalnie zaczynam się śmiać i to jeszcze jak haha. To nie jest uśmiech to jest prawdziwy rechot.