Depresja. Moja historia.

Depresja - jak to jest? Nie jestem najlepsza w pisaniu. Musicie mi wybaczyć. Czasem wydaje mi się, że nie jestem sama, że w moim ciele coś mieszka. Są dni, kiedy mogę to coś opisać jako coś materialnego. Czuję, że jest zimne, czuję, że ma łuski które mnie drapią. Podróżuje we mnie, przemieszcza się. Ściska mi gardło i siedzi na barkach. Jest ciężki. Nie wiem dlaczego, ale myślę, że jest rodzaju męskiego. Czasem w moich myślach nazywam go Bazyliszkiem, bo kojarzy mi się z wężem. W dobie facebooka i instagrama nie można być nieszczęśliwym. Nie można być chorym, a już na pewno nie psychicznie! Wszyscy chcemy być piękni i młodzi, idealni. Bo przecież po to są te wszystkie zdjęcia, nie? Żeby czuć się lepiej, żeby się dowartościować, żeby poleciały lajki. A ja się zastanawiam, jak żyć w tej cukierkowej rzeczywistości, kiedy w sobie mam tylko stłumiony krzyk. Depresja nie jest piękna. Nie jest cukierkowa, jest ohydna. Zimna i brudna. Zimnym oddechem jak Dementor zabiera wszystko. Emocje, radość, chęć do życia. I zostawia tylko egzystujące kości i mięśnie. "Weź się w garść!", "przesadzasz!", "jesteś po prostu leniwa", "jesteś nieudacznikiem, a chorobą tłumaczysz sobie wszystkie porażki" Słowa krążą i tylko go karmią, sprawiają, że jest silniejszy. Żeby sprawdzić czy jestem ciągle człowiekiem, robię dziury w stopach. Dzięki bólowi jaki sprawia mi chodzenie wiem, że ciągle jestem człowiekiem, a nie potworem. Zdrapuję, aż poleci krew. Czuję ból, więc jestem. Z jednej strony tak bardzo nie chcę tonąć... Z drugiej wydaje mi się, że jest to jedyne wyjście... Ale jestem tchórzem. Samobójstwo boli, a ja się tego bólu boję. Siły do walki już nie mam. Leżę. Chcę się podnieść. Czy pomożesz mi się podnieść? Dalsza część: http://allegro.pl/akcja-motywacja-kurs-online-i7096278280.html