Oświeciło mnie

I chciałam się z Wami podzielić przemyśleniami. Jestem sama, nie mam faceta, jest mi z tym niezbyt dobrze łagodnie opisując. Ale: jeśli teraz będę spędzać dnie na rozmyślaniu, żałowaniu za przeszłością, martwieniu się kiedy spotkam tego "jedynego", to nie żyjąc tu i teraz, życie przecieknie mi przez palce, zmarnuję sporo czasu. I jak nie wykształcę w tym "trudnym czasie" umiejętności cieszenia się tym co jest i radzenia sobie ze stresem, to nawet jak spotkam "miłość", to w trudniejszych momentach nie umięjąc sobie radzić ze stresem coś spier*** i nawet najlepszy facet ode mnie odejdzie bo nie wytrzyma mojej niepewności, zbytniego przywiązywania się albo martwienia na zapas. Więc jestem wdzięczna za ten czas samotnośći, bo kiedy jak nie teraz uczyć się poczucia szczęscia mimo okoliczności. a takie osoby, co się nie martwią niepotrzebnie i doceniają to co jest, są szczęsliwsze w ewentualnych związkach. Kto myśli podobnie?