porzucenie, nie wiem jak mam dalej żyć

Mam 28 lat. Pół roku temu porzucił mnie facet. Porzucił to w sumie delikatne określenie. Była już suknia ślubna, wspólne marzenie o dziecku i remont w toku. Spakował się pod moją nieobecność i uciekł. W pełnym wsparciu swojej rodziny i przyjaciół (w dniu w którym uciekł zobaczyłam wiadomość "dasz radę" - wtedy nic nie rozumiałam, a kilkanaście godziny później było już wszystko jasne). Zostawił mnie zupełnie samą. Bez żadnego wsparcia - bo ja nie miałam nikogo prócz niego. Był całym moim życiem. W 1 sekundzie straciłam wszytko - najlepszego przyjaciela, bratnią duszę, powiernika moich tajemnic, osobę, która wspierała mnie w każdej decyzji, miłość, człowieka, z którą spędzałam wolny czas i realizowałam wspólne pasje. Zablokował mój numer. Jego rodzina mnie zignorowała. A ja zostałam zupełnie sama, bo niestety dla niego odsunęłam się od moich znajomych. Próbowałam odzyskać stare kontakty - bezskutecznie. Szybko przekonałam się, że dla dawnych przyjaciół nic już nie znaczę. Na wsparcie rodziny też nie mogłam liczyć - przecież "każdy ma swoje życie i własne problemy". Nowych znajomych nie jestem w stanie zdobyć, bo nawet nie wiem gdzie ich szukać - w pracy jestem tylko koleżanką z pracy, a poza pracą nie mam nawet okazji żeby kogoś poznać. To nie jest tak, że nic nie zrobiłam przez te pół roku. Starałam się. Wychodziłam w miejsca, gdzie są ludzie - może nie na imprezy, bo paraliżuje mnie myśl bycia zupełnie samą pośród radosnych i zamkniętych na nowe znajomości grupek, ale na siłownię, do parku, kina, kawiarni. Niestety jestem niezauważalna. Coraz gorzej sobie radzę z życiem. Miałam jedno marzenie - być kochaną, mieć rodzinę. Teraz wiem, że to marzenie już się nie spełni. Moje szanse na nową miłość są bliskie zeru. Nie jestem specjalnie atrakcyjna, a wszyscy dotychczasowi partnerzy (a dokładnie trzej) cenili mnie przede wszystkim za charakter (z dobrego kumpla awansem stawałam się dziewczyną). Bo podobno jestem fajna, ale żeby o tym wiedzieć trzeba mnie poznać. Ale po co poznawać kogoś kto nie wygląda jak milion dolarów - nie ma co się oszukiwać, faceci to wzrokowcy, a w dodatku coraz trudniej spotkać kogoś kto jadąc tramwajem patrzy gdzieś indziej niż w ekran smatfona. Nie wiem, jak dalej żyć. Minęło pół roku - zmieniło się niewiele. Miało być lepiej, a nie jest. Czasami bywa nawet gorzej. Jedyne co mam to praca. Praca, którą zaczynam nienawidzieć za to, że jest jedynym powodem, dla którego jeszcze wstaję z łóżka. Nie będę kłamać - jestem przerażona. Kompletnie nie radzę sobie z samotnością. Potrzebuję miłości i akceptacji, a nie dość że mi ją zabrano, to jeszcze pozostała myśl - "dlaczego? co zrobiłam nie tak? za co?". Nie widzę swojej przyszłości. W ogóle. Boję się tego, co mnie czeka, bo już nie daję rady. Samej nie jest fajnie.

Trzech miałaś więc nad czym ubolewasz?

Minie ci. Za rok bedziesz sie z tego smiac

A dlaczego on uciekł?

nie wiem dlaczego uciekł. jednego dnia nalegał na ciążę zaraz po ślubie, a następnego już go nie było.

Fantazja go poniosla

Malo wiesz o ludziach jak widac. Niewazne z kim i tak predzej czy pozniej sie znudzisz kazdemu a kazdy tobie. Mysle ze po kilku latach to sie dzieje a pozniej jest tylko meczarnia. W zyciu nie mozna uzalezniac NICZEGO od innych ludzi bo wiekszosc to falszywe qrwy myslace glownie o seksie a jak to sie znudzi to papa. Musisz nauczyc sie miec na nich wyje/bane, tak jak ja, i wtedy zycie stanie sie przepiekne. Tylko pieniadze sie licza w zyciu wiec ciesz sie ze masz prace :)

Poza tym "przyjaciele" sa tylko kiedy potrzebuja czegos a jak sami maja cos zrobic to czasu moze zabraknac. Dlatego najlepiej odciac sie od znajomych zeby nikt wiecej cie nie wykorzystal i nie kopnal w doope jak bedziesz czegos potrzebowac. Licz na siebie i na swoje pieniadze ktore nigdy cie nie zdradza. Tak to niestety wyglada.

To nieprawda, ze masz marne szanse na szczęśliwy związek. Ja mam prawie 40 lat i 95 kg wagi a poznałam młodszego faceta. Ale u Ciebie za wcześnie na poszukiwania, tym bardziej, ze nie umiesz budować związków. Po pierwsze, znajomi i przyjaciele tez są ważni. Nie wypinany się na nich kiedy widzimy męskie portki na horyzoncie. Po drugie, dla faceta nie rezygnujemy z siebie, bo właśnie takie nadmierne przywiązanie, głupawe poświęcenie i brak poczucia własnej wartości to jeden z głównych powodów, dla których nas rzucają.

BUAHAHA przyjaciele w polsce, to jest niemozliwe

Tym bardziej mowi to grubas ktory ma wielkie doopsko obrobione przez kazdego. Skad sie biora takie kretynki z zerowa znajomoscia zycia.. Zal az czytac takie brednie..

"Znawczyni zwiazkow" je/blam..