Polak Polaka potrafi wesprzeć w trudnej sytuacji, doradzić, uratować życie

ale kiedy przyjdzie czas rozmów, głównie na światopoglądowe sprawy, to najchętniej utopiłby go w najbliższej studni, bo jedno z drugim już nie może się dogadać, nie jest po tej samej stronie, nastąpił rozłam, swego rodzaju zdrada? Nie umieją odpuścić, zaciekle walcząc o swoje. I już nieważne, że jeden drugiemu pomógł, uśmiechnął się wcześniej do niego, podał mu dłoń. Ważne, żeby Polak pierwszy pokazał Polakowi drugiemu (lub na odwrót), że się myli, twierdząc tak, a nie inaczej. Że jest z takiej, a takiej partii. Że religia (lub jej brak) wyprała mu mózg. Że nowoczesność (lub staromodność) zatraciła w nim prawdziwe człowieczeństwo. To jak to jest? Co komu do tego, jakie prawa i zasady wyznaje? Albo jest się dobrym człowiekiem w stu procentach, albo jest się takim tylko na pokaz. Jak można pomagać drugiemu, oceniając jego zachowanie lub wyznawane wartości? Nikt nikomu nie każe wierzyć w to, w co wierzą wszyscy, ale trzeba bronić swojego zdania z szacunkiem do drugich. A tego brakuje, i to bardzo, jak obserwuję.