Zamieszanie w życiu? Kto pomoże mi je uporządkować?

Zacznę od tego, że piszę to tutaj bo wiem, że jest tu wiele osób, które może kiedyś przeżywały podobne problemy, a z perspektywy czasu mają do tego inne podejście. Z poprzedniego zdania możecie wyciągnąć, że jestem jeszcze młoda. Tak więc przejdę do problemu. Od jakiegoś czasu mam problemy "z głową". Może coś w rodzaju manii prześladowczej. Dużo łatwiej było mi mieć świadomość, że są przy mnie przyjaciele. Z czasem widzę, że uzależniłam swoje szczęściu w tym całym nieszczęściu, od innych ludzi. Kiedy lajkowali mi zdjęcia, pisali do mnie, mówili mi na mieście 'cześć' czułam się zauważalna i wtedy moje problemy znikały, uważałam, że ich nie ma. Nie skupiajmy się jednak na samej manii. Najbliżsi przyjaciele, z którymi często pisałam i spotykałam się, jakoś się ode mnie odwrócili- nie piszcie, że mam z nimi porozmawiać, pogodzić się, bo po prostu nie chcę po tym jacy byli dla mnie w przeciągu ostatnich tygodni. Mam wrażenie, że dla tej drugiej grupy znajomych (tych z którymi czasami można popisać, tych którzy lajkują, lub tych z którymi mówię sobie cześć) stałam się niewidzialna. Zastanawiam się, czy sama sobie wymyśliłam popularność jaką miałam wcześniej, czy to ja swoim (nieświadomym) zachowaniem (jakie ma osoba której towarzyszy mania) sama skłaniam ich do tego. Do tego, rozmawiam z ludźmi ale czuję się mimo to bardzo samotna i wciąż mi za mało. Mam koleżankę, którą lubię, a ona ma złą opinię. Nie chcę, żeby ludzie mnie z nią utożsamiali, ale nie chcę też być sama. Jakiś czas temu byłam taka, że każdemu na siłę zawracałam dupę, przez co może wydawało mi się, że mam znajomych? Teraz po prostu nie chcę mi się organizować sobie czasu na siłę, nie mam ochoty wychodzić z domu, dlatego wciąż w nim siedzę. Do tego moja samoocena bardzo spadła. Czuję się masakrycznie. Mam wrażenie, że każde moje działanie nie ma sensu, a sama ja jestem jakaś bezwartościowa. Przyrównuję się z innymi, mimo że kiedyś uważałam się za taką wyjątkową osobę, zawsze myślałam "że mam to coś". Chciałam zmienić swoje życie. Spróbowałam wypisać sobie moje wady i zalety, a później nad każdą wadą z osobna pracować, a każdą zaletę udoskonalać. Ale w sumie nie wiem czy jest sens, mam wrażenie, że nikt tego nie doceni więc po co mam to robić. Jak pomyślę, że muszę wstać, to od razu, myślę o tym, żeby był wieczór żebym znów mogła iść spać. Chyba się zgubiłam. Dodatkowo czuję się ciągle oceniana, obgadywana, czuję, że ludzie mnie nienawidzą i że mam złą opinię.

Help

Ttu tylko praca z psychologiem może pomóc , sama z tym stanem się nie uporasz. Musisz nad sobą popracować , w przeciwnym razie wpadniesz w depresje ,

dziewczyno, ludzie to podluchy.. czy jestes moze ladna, madra? moze potrafisz cos, czego inni nie? zawisc nie pozwalatakim sie zadawac z ambitnymi osobami, bo czuja sie przy takich gorzej. ja mialam odobnie. przestalam sie przejmowac, bo poznalam i zrozumialam te mechanizmy..

Ty naprawdę myślisz, ze osoba bliska jest ktos, kto lajkuje zdjecie badz mowi głupie czesc na mieście? To raz. A dwa - sama napisałas, ze zawracałas każdemu dupę do porzygu, wiec i ludzie od Ciebie stronią. Niestety, ale masz poważny problem z charakterystyka, czym sie koleżeństwo, na czym sie opiera i jak sie zachować.

Bo wszysyko wyniklo z tej mannii. Chcialam miec kontrole nad wszystkim-to dawalo mi uczucie ze wszystko w porządku